Να πού πήγαν τα λεφτά!

(Κ.Ο. Λιβαδειάς του Κ.Κ.Ε. - αναδημοσιεύουμε από το Ριζοσπάστη της Τετάρτης σχετικά με το Ασφαλιστικό)

Να πού πήγαν τα λεφτά!

Κομπίνα πρώτη:

Για μια ολόκληρη 40ετία (1951 - 1990) υποχρέωναν τα Ταμεία να καταθέτουν όχι μόνο ατόκως (!) αλλά και με αρνητικό (!) επιτόκιο τα λεφτά των εργαζομένων στις τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους επιδοτούσαν (ανέξοδα και με λεφτά των εργατών!) τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τα λεφτά των εργαζομένων από τις ασφαλιστικές τους εισφορές κατατέθηκαν στις τράπεζες

το 1950 με αρνητικό επιτόκιο -7,6%,

το 1954 με αρνητικό επιτόκιο -11,1%,

το 1974 με αρνητικό επιτόκιο -21,8%,

το 1981 με αρνητικό επιτόκιο -13%,

το 1986 με αρνητικό επιτόκιο -8%,

το 1990 με αρνητικό επιτόκιο -2,4%.

Από αυτή και μόνο την (καθ' όλα νόμιμη - με το νόμο 1611/1950 είχε γίνει) κομπίνα, το κράτος των Παπάγων, των Πλαστήρων, των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου λεηλάτησε περί τα 58 δισ. ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία!

Οι εργάτες του '50 και του '60, από τους οποίους έκλεψαν τότε τις ασφαλιστικές εισφορές, είναι οι σημερινοί συνταξιούχοι των 300, 400 και 500 ευρώ.

Να γιατί το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» δεν αφορά στο ...μακρινό παρελθόν, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες. Αφορά στο σήμερα, αφορά στο τώρα, αφορά εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που τους εξαναγκάζουν να ζουν στη φτώχεια, ενώ τους χρωστούν συντάξεις ανθρώπινες, τις οποίες έχουν πληρώσει, αλλά οι κυβερνήσεις των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών τις έχουν καταχραστεί!

Κομπίνα δεύτερη:

Επέτρεψαν (από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) τα αποθεματικά των Ταμείων να τζογάρονται στο Χρηματιστήριο και στις διάφορες «αγορές», αλλά το ΠΑΣΟΚ υποδύεται - ακόμα - ότι διαφέρει από τη ΝΔ!

Μάλιστα, σε αυτό το αέναο της λεηλασίας είχαμε και ενδιαφέρουσες ομολογίες. Προσέξτε:
«Αν δε διευρύνουμε την ενεργό περίοδο εργασίας, το ασφαλιστικό μας σύστημα θα έχει προβλήματα βιωσιμότητας στο μέλλον»!
«Το μοντέλο του εύπορου συνταξιούχου που οικοδομήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες πρέπει να το ανατρέψουμε»!
«Μια διάσταση για να αξιοποιήσουμε σωστά τα περιουσιακά της στοιχεία (σ.σ.: της Κοινωνικής Ασφάλισης) είναι η αξιοποίησή τους μέσα από το χρηματιστήριο (...)».
«Λέμε "ναι" για ένα νόμο που είχε ψηφιστεί από τη ΝΔ (σ.σ.: για την προώθηση των αποθεματικών των Ταμείων στη Σοφοκλέους) και σωστά τον έκανε»!
«Με παρρησία είπαμε ποια άρθρα του νόμου 2084 και του νόμου 1902 (σ.σ.: οι νόμοι Σουφλιά - Σιούφα) παραμένουν εν ισχύι. Και κατά καιρούς, όταν κουβεντιάζουμε θέματα που αφορούν την Κοινωνική Ασφάλιση και συμφωνούμε με θέσεις της ΝΔ, με παρρησία τα δεχόμαστε»!

Τα παραπάνω, ότι δηλαδή στην Ελλάδα έχουμε «εύπορους συνταξιούχους» (!), ότι τα αποθεματικά των Ταμείων πρέπει να τζογάρονται (και να «εξαφανίζονται») στο χρηματιστήριο, ότι το ΠΑΣΟΚ «με παρρησία» (!) εφαρμόζει τους νόμους της ΝΔ που προεκλογικά υποσχόταν ότι θα τους καταργούσε, είναι λόγια του κ. Ροβέρτου Σπυρόπουλου, υφυπουργού Εργασίας επί ΠΑΣΟΚ, που έλεγε όσα έλεγε στη Βουλή (στις 5/11/2003), πολύ πριν υπάρξει η ...παγκόσμια οικονομική κρίση.

Επομένως, δεν είναι ούτε η κρίση ούτε τα χρέη ούτε τα ελλείμματα που οδηγούν σήμερα τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να επαναφέρει στο προσκήνιο την επιχειρηματολογία «Σπράου».

Εκείνο που κατευθύνει την κυβέρνηση στη σαρωτική επιδρομή που σχεδιάζει κατά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, είναι ότι έχει καθαρή θέση μεταξύ των δύο λογικών που υπάρχουν στο Ασφαλιστικό.

Η μια λογική λέει ότι η Κοινωνική Ασφάλιση είναι δικαίωμα. Αναφαίρετο δικαίωμα. Η άλλη λογική λέει ότι η Κοινωνική Ασφάλιση είναι «επιχειρηματικό κόστος».

Η πρώτη αντίληψη θεωρεί την Κοινωνική Ασφάλιση ένα δικαίωμα αναπαλλοτρίωτο και αδιαπραγμάτευτο, που όσο αυξάνουν οι ανάγκες των ανθρώπων πρέπει να διευρύνεται. Η δεύτερη αντίληψη θεωρεί την Κοινωνική Ασφάλιση σαν «επιχειρηματικό βάρος» που πρέπει να περιστέλλεται και να συρρικνώνεται.

Όταν επομένως μιλούν για «αναγκαία» μέτρα που πρέπει να ληφθούν στο Ασφαλιστικό, δεν τους ενδιαφέρει να «σώσουν» τα Ταμεία επειδή έχουν καταρρεύσει. Αντίθετα, συνειδητά οδηγούν τα Ταμεία σε κατάρρευση, για να μπορούν μετά να επικαλούνται την κατάρρευση που οι ίδιοι προκάλεσαν, ώστε να χαρίσουν για μια ακόμα φορά δισεκατομμύρια στους καπιταλιστές.

Αυτή είναι η αλήθεια για το Ασφαλιστικό. Και αποτελεί από μόνη της αιτία ικανή και αναγκαία να εξεγερθεί ο λαός σε κάθε νέα επιχείρηση περιστολής των ασφαλιστικών του δικαιωμάτων.

(αναδημοσίευση από Ριζοσπάστη, αρ. φύλλου 10530, Τετ 18.11.2009, σελ.31)