Αγαπητοί προσκαλεσμένοι, Φίλες και Φίλοι,
Σας καλωσορίζουμε και σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας.
Όπως γνωρίζετε πριν από 4 χρόνια ιδρύσαμε και έκτοτε λειτουργήσαμε την παράταξή μας, ΛΙΒΑΔΕΙΑ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
Συγκροτήσαμε ένα αξιόλογο ψηφοδέλτιο και πήραμε μέρος στις προηγούμενες εκλογές, με μεγάλη δυναμική, με ξεκάθαρες αρχές και θέσεις.
Πετύχαμε ένα θετικό αποτέλεσμα, εκλέξαμε έναν δημοτικό σύμβουλο και όλο αυτό το διάστημα, δεν κάναμε απλά αισθητή την παρουσία μας, αλλά:
Εκλαϊκεύσαμε τις θέσεις μας για μεγάλα, επίκαιρα
ζητήματα.
Κρατήσαμε ξεκάθαρη στάση, πάντα από την πλευρά
των λαϊκών συμφερόντων, σε κάθε θέμα που προέκυπτε, όπως: η λύση των Δημ. Επιχειρήσεων, η τύχη των εργαζομένων και της δημοτικής περιουσίας, η πολιτιστική μας κληρονομιά και η αξιοποίησή της, η κατάσταση στους Παιδικούς Σταθμούς, οι αυξήσεις στα κάθε είδους δημοτικά τέλη, τα προβλήματα στο έργο της ανάπλασης του ιστορικού κέντρου και τις εργολαβίες στα έργα, η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων του Δήμου και κυρίως της ΔΕΥΑΛ.
- Αναδείξαμε σοβαρά κοινωνικά προβλήματα και καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις γι’αυτά, όπως: για θέματα Περιβάλλοντος (ΒΙΟ.ΚΑ, ΧΥΤΑ, Ερκυνα, Μακρυσαίος, λύματα, πυροπροστασία, ενεργειακά εργοστάσια και εγκαταστάσεις, δίκτυο ύδρευσης από αμίαντο κ.λ.π.), επίσης θέματα Ναρκωτικών (συνεχείς παρεμβάσεις στα πλαίσια και σε συνεργασία με το ΕΣΥΝ), ζητήματα κοινοχρήστων χώρων και αυθαιρεσιών κλπ.
- Παρεμβήκαμε σε ζητήματα δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών.
- Αντιδράσαμε σε αντιδημοκρατικές μορφές και μεθοδεύσεις της Δημ. Αρχής.
- Κρίναμε πάντα τους δημοτικούς Προϋπολογισμούς και τα προγράμματα Έργων και ΘΗΣΕΑΣ, καθώς και τα οικονομικά της Τ.Α., με πολιτικά κριτήρια, από τη σκοπιά του λαϊκού και ευρύτερου κοινωνικού συμφέροντος.
- Στηρίξαμε τον Πολιτισμό, την τοπική Δημιουργία και τον Ερασιτεχνικό Αθλητισμό.
- Αντιδράσαμε στη μετατροπή της ΔΕΠΟΔΑΛ σε Α.Ε., άρα στην εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών της.
- Υπερασπιστήκαμε κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων γενικότερα, συμπαρασταθήκαμε στους αγώνες του ταξικού κινήματος και στα αγροτικά μπλόκα. - Προχωρήσαμε σε δημόσιο απολογισμό 2ετίας.
Δώσαμε λοιπόν τα δείγματα της γραφής μας.
Σήμερα, 4 χρόνια μετά, «ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ».
Τίποτα δεν έχει αλλάξει, γιατί, παρά τις βαρύγδουπες προεκλογικές υποσχέσεις για έργα, νοικοκύρεμα του Δήμου και των οικονομικών του κλπ, η κατάσταση παραμένει η ίδια και χειρότερη.
Τίποτα δεν είναι όπως παλιά γιατί:
Αλλάζει η διοικητική δομή της χώρας με τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ.
Ταυτόχρονα, εφαρμόζονται τα πρωτοφανή και ωμά
αντιλαϊκά μέτρα, που αφαιρούν κατακτήσεις σε εργασιακά δικαιώματα, μειώνουν δραματικά μισθούς και συντάξεις, καταργούν ασφαλιστικά δικαιώματα.
Γενικότερα, τα βάρβαρα αυτά μέτρα, που πλήττουν κύρια τους νέους και τις γυναίκες, αλλά και τους ηλικιωμένους, όλους τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους εμπόρους και βιοτέχνες.
Τα μέτρα του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ Στήριξης της ΕΕ και ΔΝΤ, τα οποία εφαρμόζει η Κυβέρνηση, παρουσιάζοντάς τα ως μονόδρομο, με τη στήριξη της ΝΔ και ΛΑΟΣ.
- Σήμερα, δεν έχουμε το δικαίωμα να ισχυριζόμαστε ότι όλος αυτός ο ορυμαγδός, δεν αφορά την Αυτοδιοίκηση, νίπτοντας τας χείρας μας.
- Η ουσιαστική διαφορά μας με όλους τους άλλους, είναι η άποψή τους ότι η βαρβαρότητα αυτή είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Ότι θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένα, τα αντιλαϊκά αυτά μέτρα και όποια άλλα παρθούν και με βάση αυτά οι Δήμοι να συζητάνε, να προγραμματίζουν, να κάνουν περικοπές κάθε είδους στην κοινωνική τους πολιτική, εκπτώσεις που φτάνουν και στο 50% των οικονομικών τους, να επιβάλουν νέους φόρους στους δημότες, να ανέχονται και να συμμετέχουν στην υποβάθμιση της ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΥΓΕΙΑΣ, ΠΡΟΝΟΙΑΣ, ΠΕΡΙΒΆΛΛΟΝΤΟΣ.
- Ε, λοιπόν εμείς αυτά, δεν τα παίρνουμε ως δεδομένα.
Συνεχώς θα τα αντιπαλεύουμε, θα αντιδρούμε με κάθε τρόπο στην επιβολή τους, την εφαρμογή τους.
Η ανάπτυξη που υπόσχονται δεν αφορά το λαό, αλλά αυτούς που δημιούργησαν την απερίγραπτη κατάσταση που ζούμε σήμερα.
Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στο μνημόνιο στήριξης εντάσσεται και ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ.
Εμείς βέβαια, ποτέ δεν είχαμε αμφιβολίες και αυταπάτες για τους σκοπούς που εξυπηρετούσε η Διοικητική μεταρρύθμιση, πριν με τον ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΙΙ και τώρα με τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ.
Σήμερα επιβεβαιώνεται και επίσημα, ότι στοχεύει στη δραματική μείωση των δαπανών της λεγόμενης Αυτοδιοίκησης.
Και λέω λεγόμενης Αυτοδιοίκησης, γιατί πλέον χάνεται κάθε αυτοδιοικητικός χαρακτήρας και μετατρέπεται σε Τοπική Διοίκηση, καθώς:
- Μεταφέρονται οι κρίσιμοι κοινωνικοί τομείς της Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας στους Δήμους, ξεμπερδεύοντας το κράτος από τις αντίστοιχες υποχρεώσεις του. Θα οργανωθεί νέα φοροεπέλαση από τους Δήμους, για ν’ ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
- Διασπάται ο ενιαίος και δημόσιος χαρακτήρας στους τομείς αυτούς και ανοίγει ο δρόμος για Υγεία και Παιδεία 2 ταχυτήτων, ανάλογα με την περιοχή, την οικονομική κατάσταση των δημοτών, για διείσδυση του επιχειρηματία-σπόνσορα και για ένταση της εμπορευματοποίησής τους.
- Διευκολύνεται περισσότερο η ασύδοτη επιχειρηματική δράση, αναπτύσσοντας συνεργασίες με μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους στον τομέα των κατασκευών και όχι μόνο, για έργα και υποδομές, με συμβάσεις παραχώρησης τύπου Διοδίων και ΣΔΙΤ. Ο λαός θα τα χρυσοπληρώνει και ως φορολογούμενος και ως χρήστης.
- Οι πόροι έχουν μειωθεί (ΚΑΠ και ΣΑΤΑ) και θα μειωθούν πολύ περισσότερο. Μάλιστα οι θεσμοθετημένοι πόροι για την Αυτοδιοίκηση του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, είναι ποσοστιαία αναλογία (και όχι σταθερό ποσό), επί των πιο αντιλαϊκών, έμμεσων φόρων (ΦΠΑ και ΤΑΠ), άρα: α) εάν είναι μειωμένη η είσπραξη, μειωμένα θα είναι τα έσοδα των Δήμων και β) οι Δήμοι θα πιέζουν για αύξηση των συντελεστών τους, αντί για τα μείωσή τους.
Στη λαίλαπα αυτή του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, οι υπόλοιποι, ως μόνο λόγο αντίδρασης, βρήκαν τα διοικητικά όρια του Δήμου. Απέκρυψαν από το λαό τις πραγματικές συνέπειες, τον παραπληροφόρησαν και επιχείρησαν να τον αποπροσανατολίσουν.
Τι στάση λοιπόν οφείλουμε να κρατήσουμε για όλα αυτά;
Θα δεχτούμε παθητικά το μαύρο μέλλον που μας
ετοιμάζουν και μας γυρίζουν 100 χρόνια πίσω;
Θα ανεχθούμε την ιδεολογική τρομοκρατία που
εξαπολύουν, περί δήθεν εθνικής ευθύνης, αξιοπρέπειας και κοινωνικής συναίνεσης;
Εμείς κατηγορηματικά απαντάμε ΟΧΙ !
Χωρίς ταλαντεύσεις.
Οφείλουμε να προστατεύσουμε το λαό από τη φτώχεια και όχι να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε να συμφέροντα της πλουτοκρατίας.
Αυτός είναι ο κρίσιμος, καθαρά πολιτικός χαρακτήρας των δημοτικών εκλογών.
Με ποιον είσαι και ποιόν υπερασπίζεσαι: τη λαϊκή οικογένεια, με όλα τα προβλήματά της ή το μεγάλο κεφάλαιο, με όλα τα προνόμιά του.
Μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν.
Όσοι μιλάνε για καθαρά τοπικές εκλογές, έξω από τα κόμματα, για το καλό της πόλης, για ανεξαρτησία της ΤΑ. κλπ, κοροϊδεύουν τον κόσμο.
Κατ’ αρχήν γιατί σκίζονται για να πάρουν το κομματικό χρίσμα και αυτοί που δεν θα τα καταφέρουν, ανακαλύπτουν ξαφνικά τα ανεξάρτητα σχήματα, τα προβλήματα της καθημερινότητας που μας ενώνουν κλπ.
Όμως ανεξαρτησία από ποιον;
Από τη στιγμή που δεν παίρνεις καθαρή θέση κατά του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ και των αντιλαϊκών μέτρων του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, έχεις επιλέξει την πλευρά που θα υπηρετήσεις.
Γι’ αυτό, η ψήφος σ’αυτούς τους συνδυασμούς, αυτόματα θα προσμετρηθεί, όχι απλά στο ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αλλά υπέρ των μέτρων και της αναγκαιότητας λήψης και νέων.
Μόνο η ψήφος στη ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ θα σημάνει την έμπρακτη αντίθεση στα αντιλαϊκά μέτρα. Η αγανάκτηση και ο θυμός, πρέπει να εκφραστεί εκλογικά για να πιάσει τόπο.
Τα δε τοπικά προβλήματα, που πράγματι υπάρχουν, είναι σχεδόν όλα, άρρηκτα συνδεδεμένα, με τα γενικότερα πολιτικά, και μόνο αν αντιμετωπίζονται έτσι, υπάρχει η δυνατότητα να λυθούν. Εξάλλου, αυτή τη συνεπή τακτική ακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια, με συγκεκριμένες προτάσεις, παρεμβάσεις και λύσεις για όλα.
Εμείς λοιπόν που συγκροτούμε τη ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ του νέου Δήμου Λιβαδειάς, δεν είμαστε άγνωστοι:
- Προερχόμαστε από τον αγωνιστικό συνδυασμό ΛΙΒΑΔΕΙΑ ΔΡΑΣΗ και ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
- Είμαστε μέσα στους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια.
- Είμαστε ριζοσπάστες, που έχουμε βρεθεί στις μάχες του ταξικού, συνδικαλιστικού κινήματος, στο χωράφι και στα αγροτικά μπλόκα, στο δρόμο για τα προβλήματα των ΕΒΕ, στο αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα και τις επιτροπές ειρήνης, στη μάχη και τις επιτροπές για την προστασία του περιβάλλοντος, στον αγώνα κατά των ναρκωτικών και των υποκατάστατων, στο σύλλογο γυναικών.
- Μας στηρίζει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, με όλους φίλους, τα μέλη και τα στελέχη τους.
Είμαστε ταυτόχρονα ανοιχτοί:
- Σε όλους τους αγωνιστές, είτε είναι, είτε δεν είναι ενταγμένοι σε άλλους πολιτικούς χώρους.
- Σε όσους έχουν αγανακτήσει με αυτά τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, που πλήττουν το σύνολο των εργαζομένων και επαγγελματιών.
- Σε όσους είναι αντίθετοι με τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ και δεν διστάζουν να αποκαλύπτουν και να αντιπαλεύουν τις συνέπειές του στο λαό και τον τόπο.
Όλους αυτούς τους καλούμε σε συμπαράταξη.
Μαζί να δώσουμε τη μάχη στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης, της Τοπικής Διοίκησης, με τη ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ.
Μαζί ν’ αλλάξουμε τους συσχετισμούς και ν’ ανοίξουμε το δρόμο σε ουσιαστικές κατακτήσεις και για ανάπτυξη από το λαό, για το λαό.
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
To μαρτυρικό Δίστομο “γεννάει” τις γενιές της συναδέλφωσης των δύο λαών και της ειρήνης!
Νεαροί μαθητές από τη Γερμανία βρίσκονται στο Δίστομο και θα παρα
μείνουν στη χώρα μας για επτά ημέρες, πριν αναχωρήσουν την Κυριακή για την χώρα τους.
Μια έξοχη δημοσιογραφική δουλειά του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσ
εων, που τιμάει τη δημοσιογραφία!
Φέτος συμπληρώνονται 66 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου, που σημειώθηκε στις 10 Ιουνίου 1944 και πέρασε στις μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας ως μία από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην οποία προχώρησαν οι Γερμανοί Ναζί λίγο πριν την ήττα τους και την οριστική αποχώρησή τους από την Ελλάδα.
Οι νεκροί έφθασαν τους 228, από τους οποίους 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 ετών.
Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Νυρεμβέργης που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, συνεχίζεται και φέτος σε συνεργασία με τον μαρτυρικό Δήμο Διστόμου και τον Πολιτισμικό Σύλλογο Διστόμου και αφορά την επίσκεψη και φιλοξενία κάθε χρόνο, εναλλάξ, Γερμανών μαθητών στο Δίστομο και Ελλήνων μαθητών στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας.
Σκοπός αυτών των επισκέψεων ήταν και είναι η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, η συναδέλφωση των δύο λαών και η ειρήνη.
Ευχή και επιθυμία των νέων της Ελλάδας και της Γερμανίας, που είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στον ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και του νέου Μουσείου, είναι
«Ποτέ πια πόλεμος, Ειρήνη σε όλο τον κόσμο».
Οι Γερμανοί μαθητές και οι συνοδοί τους δήλωσαν ότι είναι κατενθουσιασμένοι, από την Ιστορία, τον Πολιτισμό, τις ομορφιές και τη φιλοξενία της Ελλάδας και ομολόγησαν ότι γνωρίζουν περισσότερα για την αρχαία Ελλάδα παρά για τη σύγχρονη.
Ενδεικτικά μας ανέφεραν...
Σόφι: «Στην αρχή είχα επιφυλάξεις σχετικά με το τι θα αντιμετωπίσω στο Δίστομο, το καλωσόρισμα όμως των κατοίκων της περιοχής και
η φιλοξενία τους με έκαναν να νιώσω πολύ άνετα και να καταλάβω ότι μας δέχονται ως φίλους».
Κλαούντια - μια από τις δύο συνοδούς των παιδιών από τη Γερμανία: «Θεωρούμε αυτό το ταξίδι ως μια μεγάλη ευκαιρία για να γνωριστούμε με τα παιδιά και τους κατοίκους του Διστόμου, να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία της περιοχής και να πάμε ένα βήμα μπροστά ως γενιά συμφιλίωσης. Επισκεφθήκαμε χθες το Μνημείο του Διστόμου και αισθανθήκαμε πραγματική συγκίνηση».
Τζούλιεν: «Αισθάνθηκα σοκαρισμένη όταν παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ "Ένα Τραγούδι για την Αργύρη", λίγες ημέρες πριν έρθουμε στην Ελλάδα. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα για όσα είχαν γίνει στην περιοχή του Διστόμου από τους Γερμανούς στρατιώτες στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, η παρουσία μας σήμερα εδώ στέλνει ένα μήνυμα συμφιλίωσης και ειρήνης».
Κατερίνα Παντίσκα: «Αισθανόμαστε ενθουσιασμένοι που τα παιδιά αυτά βρίσκονται εδώ. Με αυτή την ανταλλαγή θέλουμε να δείξουμε ότι μπορούμε να συμφιλιωθούμε με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει κάτι που να μας χωρίζει, δεν είναι εχθροί μας, έχουμε συγχωρέσει αυτό που έγινε στο Δίστομο, δεν το ξεχνάμε, αλλά μπορούμε να είμαστε φίλοι χωρίς προκαταλήψεις. Αυτό ισχύει όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλους τους κατοίκους του Διστόμου, γιατί όλοι χαίρονται που υπάρχει αυτή η ανταλλαγή μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.
Πιστεύω ότι αυτή η φιλία μεταξύ μας θα συνεχιστεί και θα διαρκέσει πέραν από αυτή την ολιγοήμερη επίσκεψη των Γερμανών μαθητών στην Ελλάδα».
Μίνα Κώτσου, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτισμικού Συλλόγου Διστόμου: «Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄80 με πρωτοβουλία της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Νυρεμβέργης και από την πρώτη στιγμή οι Διστομίτες την αγκάλιασαν, δεν υπήρξε καμία έχθρα απέναντι στα παιδιά. Το Δίστομο δεν κρατά μίσος για τον γερμανικό λαό, αντιθέτως εμείς τους περιμένουμε κάθε χρόνο με πολύ αγάπη. Δεν υπάρχει καμία προκατάληψη ακόμη και από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν χάσει πρόσωπα πολύ δικά τους. Οι Διστομίτες δεν κρατούν μίσος, χωρίς ωστόσο να ξεχνάμε τους νεκρούς μας, τους οποίους και τιμάμε κάθε χρόνο. Αυτή η ανταλλαγή έχει ακριβώς αυτό το σκοπό: την προώθηση της φιλίας μεταξύ των νέων ανθρώπων και την εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης. Η διατήρηση του μίσους δεν εξυπηρετεί κανέναν, αυτό που θέλουμε εμείς είναι να μην υπάρξει ποτέ άλλο Δίστομο».
Οι νεαροί μαθητές από τη Γερμανία θα παραμείνουν στη χώρα μας για επτά ημέρες και θα αναχωρήσουν την Κυριακή. Αύριο, θα επισκεφθούν το Ναύπλιο και την Επίδαυρο, την Πέμπτη τη Λιβαδειά, την Παρασκευή την Ιτέα και το Γαλαξίδι, ενώ φυσικά δεν θα λείψουν και οι αποδράσεις στις κοντινές παραλίες για τις απαραίτητες καλοκαιρινές βουτιές.
Το Ιστορικό των Αποζημιώσεων
Αναζητώντας την τύχη των διεκδικήσεων των κατοίκων του Διστόμου για αποζημιώσεις από το γερμανικό κράτος απευθυνθήκαμε στη δικηγόρο Κέλλυ Σταμούλη, κόρη του αείμνηστου δικηγόρου Ιωάννη Σταμούλη, ο οποίος είχε ξεκινήσει τον δικαστικό αγώνα, και παραθέτουμε αυτούσια τη δήλωσή της για την πορεία αυτού του δικαστικού μαραθώνιου έως σήμερα: «Το 1995 συντάσσεται και κατατίθεται από τον Ιωάννη Σταμούλη αγωγή δια της οποίας οι συγγενείς των θυμάτων του Γ΄ Ράιχ του Διστόμου απαιτούν από το Γερμανικό Δημόσιο την υλική και ηθική ικανοποίησή τους για τα εγκλήματα-θηριωδίες που διέπραξαν κατά των συγγενών τους οι στρατιώτες του Γ΄ Ράιχ. Νομικά, η κίνηση αυτή του Σταμούλη, θεωρείται "παγκόσμια πρώτη", αφού για πρώτη φορά απαιτούνται αποζημιώσεις ατομικά από συγγενείς θυμάτων κατά αλλοδαπού δημοσίου (δηλαδή από άτομα και όχι από κράτος)
Ετσι, το 1997 εκδίδεται η υπ' αριθμόν 137/97 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, η οποία δικαιώνει τους Διστομίτες και επιδικάζει αποζημίωση για ψυχική οδύνη
Το 2000 το γερμανικό δημόσιο ασκεί αναίρεση ενώπιον του Αρείου Πάγου κατά της αποφάσεως αυτής, υποστηρίζοντας ότι η Γερμανία απολαμβάνει του προνομίου της ετεροδικίας-δηλαδή ότι δεν είναι δυνατόν να δικάζεται (η Γερμανία) σε ξένη χώρα για τα εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν. Θεωρεί δηλαδή η Γερμανία ότι πρέπει να δικαστεί ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων και όχι ενώπιον των δικαστηρίων άλλης χώρας (!!!)
Εκδίδεται η υπ΄ αριθμόν 11/2000 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου η οποία απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως του γερμανικού δημοσίου και έτσι η Γερμανία από εκείνη τη στιγμή οφείλει πλέον να καταβάλει στους Διστομίτες τα ποσά που έχει επιδικάσει το Πολυμελές Πρωτοδικείο Λιβαδειάς το 1997 (περίπου 60 εκατ. ευρώ με τους τόκους έως σήμερα)
Η Γερμανία αρνείται να καταβάλει τα ποσά που δια της ως άνω δικαστικής αποφάσεως οφείλει και έτσι ο Ιωάννης Σταμούλης προχωράει σε αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα.
Το γερμανικό δημόσιο ασκεί αμέσως ανακοπή (το 2002) και ισχυρίζεται ότι για να γίνει αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών του στοιχείων στην Ελλάδα απαιτείται η προηγούμενη άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης βάσει της διατάξεως 923 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Σημειωτέον ότι παρόμοια διάταξη δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου!!!
Η ανακοπή του γερμανικού δημοσίου γίνεται δεκτή από το ελληνικό δικαστήριο και ως εκ τούτου οι Διστομίτες δεν μπορούν να εισπράξουν τα χρήματά τους αφού όλοι ανεξαιρέτως οι Υπουργοί Δικαιοσύνης από το 2000 έως και σήμερα αρνούνται να δώσουν την άδεια
Το 2004 ο Ιωάννης Σταμούλης, συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο που του προκαλεί ο εκάστοτε Υπουργός Δικαιοσύνης, "βάζει σε εφαρμογή" τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δυνάμει του οποίου η ελληνική αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου της Λιβαδειάς μπορεί να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Επιλέγει την Ιταλία προκειμένου να κινήσει αυτήν τη διαδικασία και πράγματι το Νοέμβριο του 2008 (μετά από 4χρονο αγώνα και στην Ιταλία) κηρύσσεται εκτελεστή η απόφαση της Λιβαδειάς στην Ιταλία. Οι Διστομίτες δηλαδή μπορούν να δικαιωθούν από τους Ιταλούς δικαστές, αφού η ελληνική πολιτεία πεισματικά αρνείται να ευαισθητοποιηθεί και να ικανοποιήσει τους Ελληνες...
Σημειωτέον ότι ο Ελληνας Υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί ανά πάσα στιγμή να δώσει το πράσινο φως προκειμένου να συνεχιστεί η διαδικασία αναγκαστικής εκτελέσεως και ως εκτούτου οι Ελληνες να αποζημιωθούν επιτέλους για τις θηριωδίες των Γερμανών. Ο νυν Υπουργός Δικαιοσύνης δεν έχει πάρει σαφή θέση ως προς τις προθέσεις του αναφορικά με το ζήτημα αυτό που τόσα χρόνια ταλαιπωρεί τόσους Ελληνες.
Εν τω μεταξύ η Γερμανία προσφεύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θέτοντας το ερώτημα κατά πόσο η Ιταλία έπραξε νόμιμα αναγνωρίζοντας (κηρύσσοντας εκτελεστή την ελληνική απόφαση στην Ιταλία) στους Ελληνες το δικαίωμα να αποζημιωθούν από τα περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας στην Ιταλία. Φημολογείται ότι η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη προκειμένου να αποτρέψει άλλες χώρες να ζητήσουν αποζημιώσεις (με ατομική προσφυγή όπως οι Διστομίτες) για τα εγκλήματα του Γ΄ Ράιχ. Προ δύο μηνών με Διάταγμά του ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι ανέστειλε όλες τις διαδικασίες εκτελέσεως κατά περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπού δημοσίου μέχρι το τέλος του 2011.
Είναι φανερό ότι το θέμα του Διστόμου έχει πλέον πάρει παγκόσμιες διαστάσεις και αποδεικνύεται ότι η πρωτοβουλία και ο αγώνας του Ιωάννη Σταμούλη σίγουρα τάραξε τους διεθνείς νομικούς κύκλους!».
από σίβυλλα
μείνουν στη χώρα μας για επτά ημέρες, πριν αναχωρήσουν την Κυριακή για την χώρα τους.Μια έξοχη δημοσιογραφική δουλειά του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσ
εων, που τιμάει τη δημοσιογραφία!Φέτος συμπληρώνονται 66 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου, που σημειώθηκε στις 10 Ιουνίου 1944 και πέρασε στις μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας ως μία από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην οποία προχώρησαν οι Γερμανοί Ναζί λίγο πριν την ήττα τους και την οριστική αποχώρησή τους από την Ελλάδα.
Οι νεκροί έφθασαν τους 228, από τους οποίους 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 ετών.
Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Νυρεμβέργης που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, συνεχίζεται και φέτος σε συνεργασία με τον μαρτυρικό Δήμο Διστόμου και τον Πολιτισμικό Σύλλογο Διστόμου και αφορά την επίσκεψη και φιλοξενία κάθε χρόνο, εναλλάξ, Γερμανών μαθητών στο Δίστομο και Ελλήνων μαθητών στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας.
Σκοπός αυτών των επισκέψεων ήταν και είναι η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, η συναδέλφωση των δύο λαών και η ειρήνη.
Ευχή και επιθυμία των νέων της Ελλάδας και της Γερμανίας, που είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στον ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και του νέου Μουσείου, είναι
«Ποτέ πια πόλεμος, Ειρήνη σε όλο τον κόσμο».
Οι Γερμανοί μαθητές και οι συνοδοί τους δήλωσαν ότι είναι κατενθουσιασμένοι, από την Ιστορία, τον Πολιτισμό, τις ομορφιές και τη φιλοξενία της Ελλάδας και ομολόγησαν ότι γνωρίζουν περισσότερα για την αρχαία Ελλάδα παρά για τη σύγχρονη.
Ενδεικτικά μας ανέφεραν...
Σόφι: «Στην αρχή είχα επιφυλάξεις σχετικά με το τι θα αντιμετωπίσω στο Δίστομο, το καλωσόρισμα όμως των κατοίκων της περιοχής και
η φιλοξενία τους με έκαναν να νιώσω πολύ άνετα και να καταλάβω ότι μας δέχονται ως φίλους». 
Κλαούντια - μια από τις δύο συνοδούς των παιδιών από τη Γερμανία: «Θεωρούμε αυτό το ταξίδι ως μια μεγάλη ευκαιρία για να γνωριστούμε με τα παιδιά και τους κατοίκους του Διστόμου, να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία της περιοχής και να πάμε ένα βήμα μπροστά ως γενιά συμφιλίωσης. Επισκεφθήκαμε χθες το Μνημείο του Διστόμου και αισθανθήκαμε πραγματική συγκίνηση».
Τζούλιεν: «Αισθάνθηκα σοκαρισμένη όταν παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ "Ένα Τραγούδι για την Αργύρη", λίγες ημέρες πριν έρθουμε στην Ελλάδα. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα για όσα είχαν γίνει στην περιοχή του Διστόμου από τους Γερμανούς στρατιώτες στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, η παρουσία μας σήμερα εδώ στέλνει ένα μήνυμα συμφιλίωσης και ειρήνης».
Κατερίνα Παντίσκα: «Αισθανόμαστε ενθουσιασμένοι που τα παιδιά αυτά βρίσκονται εδώ. Με αυτή την ανταλλαγή θέλουμε να δείξουμε ότι μπορούμε να συμφιλιωθούμε με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει κάτι που να μας χωρίζει, δεν είναι εχθροί μας, έχουμε συγχωρέσει αυτό που έγινε στο Δίστομο, δεν το ξεχνάμε, αλλά μπορούμε να είμαστε φίλοι χωρίς προκαταλήψεις. Αυτό ισχύει όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλους τους κατοίκους του Διστόμου, γιατί όλοι χαίρονται που υπάρχει αυτή η ανταλλαγή μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.
Πιστεύω ότι αυτή η φιλία μεταξύ μας θα συνεχιστεί και θα διαρκέσει πέραν από αυτή την ολιγοήμερη επίσκεψη των Γερμανών μαθητών στην Ελλάδα».
Μίνα Κώτσου, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτισμικού Συλλόγου Διστόμου: «Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄80 με πρωτοβουλία της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Νυρεμβέργης και από την πρώτη στιγμή οι Διστομίτες την αγκάλιασαν, δεν υπήρξε καμία έχθρα απέναντι στα παιδιά. Το Δίστομο δεν κρατά μίσος για τον γερμανικό λαό, αντιθέτως εμείς τους περιμένουμε κάθε χρόνο με πολύ αγάπη. Δεν υπάρχει καμία προκατάληψη ακόμη και από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν χάσει πρόσωπα πολύ δικά τους. Οι Διστομίτες δεν κρατούν μίσος, χωρίς ωστόσο να ξεχνάμε τους νεκρούς μας, τους οποίους και τιμάμε κάθε χρόνο. Αυτή η ανταλλαγή έχει ακριβώς αυτό το σκοπό: την προώθηση της φιλίας μεταξύ των νέων ανθρώπων και την εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης. Η διατήρηση του μίσους δεν εξυπηρετεί κανέναν, αυτό που θέλουμε εμείς είναι να μην υπάρξει ποτέ άλλο Δίστομο».
Οι νεαροί μαθητές από τη Γερμανία θα παραμείνουν στη χώρα μας για επτά ημέρες και θα αναχωρήσουν την Κυριακή. Αύριο, θα επισκεφθούν το Ναύπλιο και την Επίδαυρο, την Πέμπτη τη Λιβαδειά, την Παρασκευή την Ιτέα και το Γαλαξίδι, ενώ φυσικά δεν θα λείψουν και οι αποδράσεις στις κοντινές παραλίες για τις απαραίτητες καλοκαιρινές βουτιές.
Το Ιστορικό των Αποζημιώσεων
Αναζητώντας την τύχη των διεκδικήσεων των κατοίκων του Διστόμου για αποζημιώσεις από το γερμανικό κράτος απευθυνθήκαμε στη δικηγόρο Κέλλυ Σταμούλη, κόρη του αείμνηστου δικηγόρου Ιωάννη Σταμούλη, ο οποίος είχε ξεκινήσει τον δικαστικό αγώνα, και παραθέτουμε αυτούσια τη δήλωσή της για την πορεία αυτού του δικαστικού μαραθώνιου έως σήμερα: «Το 1995 συντάσσεται και κατατίθεται από τον Ιωάννη Σταμούλη αγωγή δια της οποίας οι συγγενείς των θυμάτων του Γ΄ Ράιχ του Διστόμου απαιτούν από το Γερμανικό Δημόσιο την υλική και ηθική ικανοποίησή τους για τα εγκλήματα-θηριωδίες που διέπραξαν κατά των συγγενών τους οι στρατιώτες του Γ΄ Ράιχ. Νομικά, η κίνηση αυτή του Σταμούλη, θεωρείται "παγκόσμια πρώτη", αφού για πρώτη φορά απαιτούνται αποζημιώσεις ατομικά από συγγενείς θυμάτων κατά αλλοδαπού δημοσίου (δηλαδή από άτομα και όχι από κράτος)
Ετσι, το 1997 εκδίδεται η υπ' αριθμόν 137/97 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, η οποία δικαιώνει τους Διστομίτες και επιδικάζει αποζημίωση για ψυχική οδύνη
Το 2000 το γερμανικό δημόσιο ασκεί αναίρεση ενώπιον του Αρείου Πάγου κατά της αποφάσεως αυτής, υποστηρίζοντας ότι η Γερμανία απολαμβάνει του προνομίου της ετεροδικίας-δηλαδή ότι δεν είναι δυνατόν να δικάζεται (η Γερμανία) σε ξένη χώρα για τα εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν. Θεωρεί δηλαδή η Γερμανία ότι πρέπει να δικαστεί ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων και όχι ενώπιον των δικαστηρίων άλλης χώρας (!!!)
Εκδίδεται η υπ΄ αριθμόν 11/2000 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου η οποία απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως του γερμανικού δημοσίου και έτσι η Γερμανία από εκείνη τη στιγμή οφείλει πλέον να καταβάλει στους Διστομίτες τα ποσά που έχει επιδικάσει το Πολυμελές Πρωτοδικείο Λιβαδειάς το 1997 (περίπου 60 εκατ. ευρώ με τους τόκους έως σήμερα)
Η Γερμανία αρνείται να καταβάλει τα ποσά που δια της ως άνω δικαστικής αποφάσεως οφείλει και έτσι ο Ιωάννης Σταμούλης προχωράει σε αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα.
Το γερμανικό δημόσιο ασκεί αμέσως ανακοπή (το 2002) και ισχυρίζεται ότι για να γίνει αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών του στοιχείων στην Ελλάδα απαιτείται η προηγούμενη άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης βάσει της διατάξεως 923 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Σημειωτέον ότι παρόμοια διάταξη δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου!!!
Η ανακοπή του γερμανικού δημοσίου γίνεται δεκτή από το ελληνικό δικαστήριο και ως εκ τούτου οι Διστομίτες δεν μπορούν να εισπράξουν τα χρήματά τους αφού όλοι ανεξαιρέτως οι Υπουργοί Δικαιοσύνης από το 2000 έως και σήμερα αρνούνται να δώσουν την άδεια
Το 2004 ο Ιωάννης Σταμούλης, συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο που του προκαλεί ο εκάστοτε Υπουργός Δικαιοσύνης, "βάζει σε εφαρμογή" τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δυνάμει του οποίου η ελληνική αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου της Λιβαδειάς μπορεί να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Επιλέγει την Ιταλία προκειμένου να κινήσει αυτήν τη διαδικασία και πράγματι το Νοέμβριο του 2008 (μετά από 4χρονο αγώνα και στην Ιταλία) κηρύσσεται εκτελεστή η απόφαση της Λιβαδειάς στην Ιταλία. Οι Διστομίτες δηλαδή μπορούν να δικαιωθούν από τους Ιταλούς δικαστές, αφού η ελληνική πολιτεία πεισματικά αρνείται να ευαισθητοποιηθεί και να ικανοποιήσει τους Ελληνες...
Σημειωτέον ότι ο Ελληνας Υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί ανά πάσα στιγμή να δώσει το πράσινο φως προκειμένου να συνεχιστεί η διαδικασία αναγκαστικής εκτελέσεως και ως εκτούτου οι Ελληνες να αποζημιωθούν επιτέλους για τις θηριωδίες των Γερμανών. Ο νυν Υπουργός Δικαιοσύνης δεν έχει πάρει σαφή θέση ως προς τις προθέσεις του αναφορικά με το ζήτημα αυτό που τόσα χρόνια ταλαιπωρεί τόσους Ελληνες.
Εν τω μεταξύ η Γερμανία προσφεύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θέτοντας το ερώτημα κατά πόσο η Ιταλία έπραξε νόμιμα αναγνωρίζοντας (κηρύσσοντας εκτελεστή την ελληνική απόφαση στην Ιταλία) στους Ελληνες το δικαίωμα να αποζημιωθούν από τα περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας στην Ιταλία. Φημολογείται ότι η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη προκειμένου να αποτρέψει άλλες χώρες να ζητήσουν αποζημιώσεις (με ατομική προσφυγή όπως οι Διστομίτες) για τα εγκλήματα του Γ΄ Ράιχ. Προ δύο μηνών με Διάταγμά του ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι ανέστειλε όλες τις διαδικασίες εκτελέσεως κατά περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπού δημοσίου μέχρι το τέλος του 2011.
Είναι φανερό ότι το θέμα του Διστόμου έχει πλέον πάρει παγκόσμιες διαστάσεις και αποδεικνύεται ότι η πρωτοβουλία και ο αγώνας του Ιωάννη Σταμούλη σίγουρα τάραξε τους διεθνείς νομικούς κύκλους!».
από σίβυλλα
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
«Το έθνος είμαι εγώ!»
του Γιώργου Δελαστίκ
Υπάρχουν δύο θέματα με την απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει κάθε αύξηση αποδοχών φέτος και να ακυρώσει όλες τις αποφάσεις του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας αναδρομικά (!) που χορηγούν οποιαδήποτε αύξηση, έστω και συμβολικού χαρακτήρα της τάξης του 0,5% ή 1% ή 1,5%. Το πρώτο και σοβαρότερο θέμα είναι φυσικά η ουσία αυτής της απόφασης, η οποία, όπως είναι αυτονόητο, προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων. Το δεύτερο όμως είναι οι απόψεις που μέσα στο κοινοβούλιο εξέφρασε ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος και οι οποίες δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν ασχολίαστες, καθώς υποδηλώνουν μια πολύ επικίνδυνη εκτροπή πολιτικής σκέψης που αγνοούμε αν εκπορεύεται μόνο από τον υπουργό Εργασίας προσωπικά ή αν εκφράζει ολόκληρη την κυβέρνηση, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.«Δεν μπορεί να γίνεται μια εθνική προσπάθεια και κάποιοι να μη στοιχίζονται. Δεν μπορεί κάποιοι να κοροϊδεύουν τους υπόλοιπους» δήλωσε ο Α. Λοβέρδος, αναφερόμενος σε όσες αποφάσεις του ΟΜΕΔ χορηγούσαν αυξήσεις, χαρακτηρίζοντας «υπονόμευση» και «εμπαιγμό» το φαινόμενο.Εν πρώτοις ανακύπτει το θέμα της υποτιθέμενης «εθνικής προσπάθειας», το οποίο σκοπίμως επιδιώκει να βαφτίσει την καθαρά κυβερνητική πολιτική του μνημονίου με το ΔΝΤ και την ΕΕ, η οποία έχει αποκλειστικά και μόνο ........τη στήριξη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ συν της Ντόρας Μπακογιάννη, ως δήθεν «εθνική» προσπάθεια. Από πού κι ως πού αναγορεύεται σε «εθνική» πολιτική μια καθαρά κυβερνητική πολιτική, με την οποία διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και άνω του 40% των βουλευτών;Επιχειρώντας να εισαγάγει την εξωφρενική για την εποχή μας αρχή... «το έθνος είμαι εγώ!», ο υπουργός Εργασίας έρχεται αντιμέτωπος με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η δήθεν «εθνική» προσπάθεια του Α. Λοβέρδου δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κυβερνητική και μόνο πολιτική, στην οποία προσχώρησαν το ΛΑΟΣ και η Ντόρα. Πέραν τούτου, ουδέν.Το ΠΑΣΟΚ μάλιστα δεν τόλμησε καν να καταστήσει το μνημόνιο διεθνή συνθήκη που θα δέσμευε ισχυρότερα τη χώρα, παρόλο που το μνημόνιο έχει απείρως σημαντικότερες συνέπειες στη ζωή όλου του ελληνικού λαού από άλλες διεθνείς συνθήκες που έχει επικυρώσει η Ελλάδα, γιατί φοβόταν, απολύτως δικαιολογημένα, ότι δεν κατόρθωνε να βρει 180 από τους 300 βουλευτές για να την ψηφίσουν. Τα περί «εθνικής» προσπάθειας λοιπόν είναι παραμύθια, που αποσκοπούν στην παραπλάνηση των αφελών και στην αναζήτηση συνενόχων.Το δεύτερο σημείο των δηλώσεων Λοβέρδου που προκαλεί ανατριχίλα είναι το ότι ο υπουργός Εργασίας θεωρεί αδιανόητο «κάποιοι να μη στοιχίζονται» με την... κυβερνητική πολιτική!Αυτή η άποψη είναι πολύ επικίνδυνη, γιατί αντιστρατεύεται ευθέως τη δημοκρατία. Στα δημοκρατικά καθεστώτα είναι αυτονόητο ότι ανά πάσα στιγμή κάποιοι αντιστρατεύονται ευθέως την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, μην αρκούμενοι απλώς να μη στοιχίζονται με αυτήν. Σταδιακά μάλιστα αυτοί οι κάποιοι γίνονται κάποια στιγμή τόσοι πολλοί, ώστε απομακρύνουν από την εξουσία σε κάποιες εκλογές τις κυβερνήσεις, ακόμη κι αυτές που ταύτιζαν τον εαυτό τους με το έθνος...Το τρίτο σημείο των απόψεων Λοβέρδου που προκαλεί είναι ότι χαρακτηρίζει «υπονόμευση» τις αποφάσεις του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας που χορηγούν οποιαδήποτε αύξηση σε εργαζόμενους. Ο υπουργός Εργασίας υποκρίνεται ότι ξεχνάει πως ο ΟΜΕΔ δεν είναι κυβερνητική υπηρεσία, αλλά όργανο επίλυσης διαφορών μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών και ως εκ τούτου αδιαφορεί για την εκάστοτε κυβέρνηση και την πολιτική της, μην έχοντας στόχο ούτε την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής ούτε την υπονόμευσή της. Τελικά, απόλυτο δίκιο είχε ο αντιπρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιώργος Γαβρίλης, όταν επισήμανε την Παρασκευή πως «τέτοιες παρεμβάσεις μετατρέπουν την οικονομική κρίση σε κρίση δημοκρατίας».ΞεπεσμόςΣύνταγμά μας το... μνημόνιο«Δεν ισχύουν και δεν παράγουν κανένα νομικό αποτέλεσμα» οποιεσδήποτε αποφάσεις της διαιτησίας «εφόσον χορηγούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο μισθολογικές αυξήσεις» πέραν του... μηδέν (!) τοις εκατό για το 2010, αναφέρει η τροπολογία Λοβέρδου. «Οι αποφάσεις αυτές είναι ξεκάθαρα εκτός πλαισίου... Δεν είναι δυνατόν κάποιοι κλάδοι να αγνοούν το μνημόνιο που έχει υπογράψει η χώρα», είχε δηλώσει νωρίτερα. «Η προωθούμενη τροπολογία συνιστά κατάλυση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι προτάσσει και του Συντάγματος τον νόμο 3845 που ενσωμάτωσε το μνημόνιο» διαπιστώνει ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου Αλέξης Μ
Υπάρχουν δύο θέματα με την απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει κάθε αύξηση αποδοχών φέτος και να ακυρώσει όλες τις αποφάσεις του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας αναδρομικά (!) που χορηγούν οποιαδήποτε αύξηση, έστω και συμβολικού χαρακτήρα της τάξης του 0,5% ή 1% ή 1,5%. Το πρώτο και σοβαρότερο θέμα είναι φυσικά η ουσία αυτής της απόφασης, η οποία, όπως είναι αυτονόητο, προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων. Το δεύτερο όμως είναι οι απόψεις που μέσα στο κοινοβούλιο εξέφρασε ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος και οι οποίες δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν ασχολίαστες, καθώς υποδηλώνουν μια πολύ επικίνδυνη εκτροπή πολιτικής σκέψης που αγνοούμε αν εκπορεύεται μόνο από τον υπουργό Εργασίας προσωπικά ή αν εκφράζει ολόκληρη την κυβέρνηση, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.«Δεν μπορεί να γίνεται μια εθνική προσπάθεια και κάποιοι να μη στοιχίζονται. Δεν μπορεί κάποιοι να κοροϊδεύουν τους υπόλοιπους» δήλωσε ο Α. Λοβέρδος, αναφερόμενος σε όσες αποφάσεις του ΟΜΕΔ χορηγούσαν αυξήσεις, χαρακτηρίζοντας «υπονόμευση» και «εμπαιγμό» το φαινόμενο.Εν πρώτοις ανακύπτει το θέμα της υποτιθέμενης «εθνικής προσπάθειας», το οποίο σκοπίμως επιδιώκει να βαφτίσει την καθαρά κυβερνητική πολιτική του μνημονίου με το ΔΝΤ και την ΕΕ, η οποία έχει αποκλειστικά και μόνο ........τη στήριξη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ συν της Ντόρας Μπακογιάννη, ως δήθεν «εθνική» προσπάθεια. Από πού κι ως πού αναγορεύεται σε «εθνική» πολιτική μια καθαρά κυβερνητική πολιτική, με την οποία διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και άνω του 40% των βουλευτών;Επιχειρώντας να εισαγάγει την εξωφρενική για την εποχή μας αρχή... «το έθνος είμαι εγώ!», ο υπουργός Εργασίας έρχεται αντιμέτωπος με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η δήθεν «εθνική» προσπάθεια του Α. Λοβέρδου δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κυβερνητική και μόνο πολιτική, στην οποία προσχώρησαν το ΛΑΟΣ και η Ντόρα. Πέραν τούτου, ουδέν.Το ΠΑΣΟΚ μάλιστα δεν τόλμησε καν να καταστήσει το μνημόνιο διεθνή συνθήκη που θα δέσμευε ισχυρότερα τη χώρα, παρόλο που το μνημόνιο έχει απείρως σημαντικότερες συνέπειες στη ζωή όλου του ελληνικού λαού από άλλες διεθνείς συνθήκες που έχει επικυρώσει η Ελλάδα, γιατί φοβόταν, απολύτως δικαιολογημένα, ότι δεν κατόρθωνε να βρει 180 από τους 300 βουλευτές για να την ψηφίσουν. Τα περί «εθνικής» προσπάθειας λοιπόν είναι παραμύθια, που αποσκοπούν στην παραπλάνηση των αφελών και στην αναζήτηση συνενόχων.Το δεύτερο σημείο των δηλώσεων Λοβέρδου που προκαλεί ανατριχίλα είναι το ότι ο υπουργός Εργασίας θεωρεί αδιανόητο «κάποιοι να μη στοιχίζονται» με την... κυβερνητική πολιτική!Αυτή η άποψη είναι πολύ επικίνδυνη, γιατί αντιστρατεύεται ευθέως τη δημοκρατία. Στα δημοκρατικά καθεστώτα είναι αυτονόητο ότι ανά πάσα στιγμή κάποιοι αντιστρατεύονται ευθέως την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, μην αρκούμενοι απλώς να μη στοιχίζονται με αυτήν. Σταδιακά μάλιστα αυτοί οι κάποιοι γίνονται κάποια στιγμή τόσοι πολλοί, ώστε απομακρύνουν από την εξουσία σε κάποιες εκλογές τις κυβερνήσεις, ακόμη κι αυτές που ταύτιζαν τον εαυτό τους με το έθνος...Το τρίτο σημείο των απόψεων Λοβέρδου που προκαλεί είναι ότι χαρακτηρίζει «υπονόμευση» τις αποφάσεις του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας που χορηγούν οποιαδήποτε αύξηση σε εργαζόμενους. Ο υπουργός Εργασίας υποκρίνεται ότι ξεχνάει πως ο ΟΜΕΔ δεν είναι κυβερνητική υπηρεσία, αλλά όργανο επίλυσης διαφορών μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών και ως εκ τούτου αδιαφορεί για την εκάστοτε κυβέρνηση και την πολιτική της, μην έχοντας στόχο ούτε την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής ούτε την υπονόμευσή της. Τελικά, απόλυτο δίκιο είχε ο αντιπρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιώργος Γαβρίλης, όταν επισήμανε την Παρασκευή πως «τέτοιες παρεμβάσεις μετατρέπουν την οικονομική κρίση σε κρίση δημοκρατίας».ΞεπεσμόςΣύνταγμά μας το... μνημόνιο«Δεν ισχύουν και δεν παράγουν κανένα νομικό αποτέλεσμα» οποιεσδήποτε αποφάσεις της διαιτησίας «εφόσον χορηγούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο μισθολογικές αυξήσεις» πέραν του... μηδέν (!) τοις εκατό για το 2010, αναφέρει η τροπολογία Λοβέρδου. «Οι αποφάσεις αυτές είναι ξεκάθαρα εκτός πλαισίου... Δεν είναι δυνατόν κάποιοι κλάδοι να αγνοούν το μνημόνιο που έχει υπογράψει η χώρα», είχε δηλώσει νωρίτερα. «Η προωθούμενη τροπολογία συνιστά κατάλυση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι προτάσσει και του Συντάγματος τον νόμο 3845 που ενσωμάτωσε το μνημόνιο» διαπιστώνει ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου Αλέξης Μ
Τρίτη 20 Ιουλίου 2010
Προκλητική εύνοια σε καιρούς κρίσης
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Ηρώ Διώτη και Βασίλης Μουλόπουλος κατέθεσαν ερώτηση προς την υπουργό ΠΕΚΑ, κ. Τίνα Μπιρμπίλη για τη μονάδα Αλουμινίου και για τις νέες ενεργειακές μονάδες του ομίλου Μυτιληναίου στον Κορινθιακό κόλπο.
Οι βουλευτές (το πλήρες κείμενο της ερώτησης με κλικ ) αφού περιγράφουν τις επιπτώσεις αλλά και τις σκανδαλώδεις εύνοιες προς τον όμιλο ερωτούν :
1. Γιατί η τόσο ευνοϊκή και προκλητική μεταχείριση ως σήμερα του συγκεκριμένου ομίλου; Αγνοεί τα προβλήματα που προκαλούν οι μονάδες του ομίλου Μυτιληναίου και τι σκοπεύει να κάνει γι’ αυτά; Υπάρχει όριο για την φέρουσα ικανότητα της περιοχής ή μπορούν να εγκαθίστανται απεριόριστα ενεργειακές μονάδες ή άλλες δραστηριότητες;
2. Η περιοχή απαλλοτριώθηκε από το δημόσιο αποκλειστικά για το Αλουμίνιο Ελλάδας ή γενικά για βιομηχανική χρήση;
3. Πληρώθηκε το πρόστιμο των 300.000 ευρώ που επιβλήθηκε στον όμιλο για σωρεία περιβαλλοντικών παραπτωμάτων και έγιναν επανέλεγχοι (πότε και πόσοι) για να ελεγχθεί η συμμόρφωση του ομίλου;
4. Σε όλη την Ελλάδα η μεταφορά φυσικού αερίου δεν αποκλείει και την οικιακή κατανάλωση. Ποιος είναι ο σχεδιασμός και το χρονοδιάγραμμα για την ταχύτερη δυνατή προώθηση στην οικιακή κατανάλωση; Γιατί πληρώθηκε με χρήματα που ανήκουν στον Ελληνικό λαό, ένας αγωγός που τροφοδοτεί με αέριο μόνο μια ιδιωτική μονάδα (που επιδοτήθηκε); Γιατί της επιτρέπεται να πουλά ρεύμα σε υψηλότερη τιμή;
5. Η συγκεκριμένη μονάδα πουλάει ρεύμα χωρίς να έχει άδεια λειτουργίας, όπως καταγγέλθηκε; Ποιός είναι ο αρμόδιος φορέας να το εξετάσει και να πάρει μέτρα;
Οι βουλευτές (το πλήρες κείμενο της ερώτησης με κλικ ) αφού περιγράφουν τις επιπτώσεις αλλά και τις σκανδαλώδεις εύνοιες προς τον όμιλο ερωτούν :
1. Γιατί η τόσο ευνοϊκή και προκλητική μεταχείριση ως σήμερα του συγκεκριμένου ομίλου; Αγνοεί τα προβλήματα που προκαλούν οι μονάδες του ομίλου Μυτιληναίου και τι σκοπεύει να κάνει γι’ αυτά; Υπάρχει όριο για την φέρουσα ικανότητα της περιοχής ή μπορούν να εγκαθίστανται απεριόριστα ενεργειακές μονάδες ή άλλες δραστηριότητες;
2. Η περιοχή απαλλοτριώθηκε από το δημόσιο αποκλειστικά για το Αλουμίνιο Ελλάδας ή γενικά για βιομηχανική χρήση;
3. Πληρώθηκε το πρόστιμο των 300.000 ευρώ που επιβλήθηκε στον όμιλο για σωρεία περιβαλλοντικών παραπτωμάτων και έγιναν επανέλεγχοι (πότε και πόσοι) για να ελεγχθεί η συμμόρφωση του ομίλου;
4. Σε όλη την Ελλάδα η μεταφορά φυσικού αερίου δεν αποκλείει και την οικιακή κατανάλωση. Ποιος είναι ο σχεδιασμός και το χρονοδιάγραμμα για την ταχύτερη δυνατή προώθηση στην οικιακή κατανάλωση; Γιατί πληρώθηκε με χρήματα που ανήκουν στον Ελληνικό λαό, ένας αγωγός που τροφοδοτεί με αέριο μόνο μια ιδιωτική μονάδα (που επιδοτήθηκε); Γιατί της επιτρέπεται να πουλά ρεύμα σε υψηλότερη τιμή;
5. Η συγκεκριμένη μονάδα πουλάει ρεύμα χωρίς να έχει άδεια λειτουργίας, όπως καταγγέλθηκε; Ποιός είναι ο αρμόδιος φορέας να το εξετάσει και να πάρει μέτρα;
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010
ΣΤΡΟΦΗ 180 ΜΟΙΡΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ κ. ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ,
Σοβαρό πολιτικό θέμα από τις τελευταίες δηλώσεις της υπουργούΣοβαρό πολιτικό θέμα δημιουργούν οι πρόσφατες δηλώσεις της υπουργού Περιβάλλοντος κ. Μπιρμπίλη στη Βουλή, που αναιρούν όλες τις δεσμεύσεις του υπουργείου της για δραστικά μέτρα προστασίας των πολιτών από το εξασθενές χρώμιο. Οι δηλώσεις της υπουργού, στη συζήτηση σχετικής κοινοβουλευτικής ερώτησης, μεταθέτουν στο απροσδιόριστο μέλλον το πρόγραμμα παροχής καθαρού νερού στη μολυσμένη περιοχή της Μεσαπίας στην Εύβοια, πετούν σε άλλο υπουργείο το μπαλάκι για τις προδιαγραφές του νερού, επικαλούνται αβάσιμα στοιχεία για υποτιθέμενες τεχνικές δυσκολίες ανίχνευσης του εξασθενούς χρωμίου και για τη διεθνή πρακτική, ενώ παραπέμπουν αδιαμφισβήτητα επιστημονικά δεδομένα στην κρίση…. διεθνούς συνεδρίου στα τέλη του 2010. Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε τη στροφή αυτή επικίνδυνο πολιτικό ακροβατισμό και εγκληματικό παιχνίδι για τη δημόσια υγεία. Η σύνδεση του εξασθενούς χρωμίου με κίνδυνο καρκίνου είναι επιστημονικά εξακριβωμένη και δε μπορεί να συγκαλυφθεί πίσω από αυθαίρετους συμψηφισμούς για το «ολικό χρώμιο». Κάθε καθυστέρηση στην παροχή ασφαλούς νερού στις πληττόμενες περιοχές, τη θέσπιση ανώτατων ορίων εξασθενούς χρωμίου στο νερό και τη ριζική επίλυση του προβλήματος, κοστίζει ανθρώπινες ζωές. Απαιτούμε να μάθουμε σε τι δεδομένα στηρίχθηκαν οι αποφάσεις αυτές και τι συμφέροντα εξυπηρετούν.Από την πλευρά μας, θα συνεχίσουμε να ενώνουμε τις δυνάμεις μας με όλους όσους αγωνίζονται για το αυτονόητο δικαίωμα για νερό απαλλαγμένο από εξασθενές χρώμιο και οποιαδήποτε άλλη τοξική ουσία. Στο πλαίσιο αυτό η εκπρόσωπος Τύπου μας κ. Ελεάννα Ιωαννίδου μαζί με άλλα στελέχη μας θα επισκεφθεί τη Μεσσαπία τις αμέσως επόμενες ημέρες. Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων ΠράσινωνΓια περισσότερες πληροφορίες: Νίκος Μάντζαρης 6977 561495Αναλυτικότερα για το θέμα :Μιλώντας στις 15 Ιουλίου από το βήμα της Βουλής σε ερώτηση για τα μολυσμένα νερά του Δήμου Μεσαπίας, η υπουργός Περιβάλλοντος δήλωσε ότι «το Υπουργείο που είναι αρμόδιο για να αποφασίσει αν το νερό είναι κατάλληλο ή ακατάλληλο για πόση είναι το Υπουργείο Υγείας» κι ότι «θα υπάρξει μία πολύ στενή συνεργασία ανάμεσα στα δύο Υπουργεία για να παρθούν όλα τα απαραίτητα θεσμικά μέτρα». Τόνισε επίσης, περισσότερες από μια φορά, ότι «σε παγκόσμιο επίπεδο δεν υπάρχει διαχωρισμός του εξασθενούς με το ολικό χρώμιο», ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στις δυσκολίες να ξεχωρίσουμε το εξασθενές χρώμιο από το ολικό αλλά και σε αυτές του να προσδιορίσουμε την προέλευση του εξασθενούς χρωμίου. Τέλος προανήγγειλε τη διεξαγωγή διεθνούς συνεδρίου ειδικών επιστημόνων προς το τέλος του έτους στη χώρα μας με σκοπό «να δούμε τις επιπτώσεις του εξασθενούς χρωμίου και αν αυτό μπορεί να υπολογιστεί ξεχωριστά από το ολικό χρώμιο στο πόσιμο νερό».Λίγους μόλις μήνες νωρίτερα, σε συνέντευξη τύπου στις 8-2-2010 στα Οινόφυτα, ο καθηγητής Α. Ανδρεαδάκης, αρμόδιος για θέματα νερών Γεν. Γραμματέας του υπουργείου Περιβάλλοντος της, είχε αναφερθεί σαφέστατα στην καρκινογόνο δράση του εξασθενούς χρωμίου μέσω κατάποσης και είχε δημιουργήσει αίσθημα ικανοποίησης στους παρευρισκόμενους δηλώνοντας ότι θα θεσπιστεί ξεχωριστό όριο για το εξασθενές χρώμιο στο πόσιμο νερό, όπως υπαγορεύουν όλα τα πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα. Ιδιαίτερη σημασία είχε ότι αποδέχθηκε την αναγκαιότητα εισαγωγής ξεχωριστού ορίου για το εξασθενές χρώμιο στη βάση των 0,06 μg/λίτρο που προσδιορίστηκε από Αμερικανούς επιστήμονες1 ως ασφαλές για τη δημόσια υγεία, ενώ δεσμεύθηκε για θέσπιση ορίου στα τεχνολογικά εφικτά επίπεδα των 2-3 μg/λίτρο2. Πέντε μήνες μετά, οι προσδοκίες από τις εξαγγελίες του ΥΠΕΚΑ για οριστικές λύσεις στα μακροχρόνια προβλήματα ρύπανσης των περιοχών του Ασωπού και της Μεσσαπίας και για παροχή ασφαλούς πόσιμου νερού στους κατοίκους, φαίνεται να μην επιβεβαιώνονται .Ως Οικολόγοι Πράσινοι πιστεύουμε ότι τα παραπάνω δεν είναι μόνο επικίνδυνοι πολιτικοί ακροβατισμοί αλλά και εγκληματικά παιχνίδια με τη δημόσια υγεία. Κι επειδή δε συνηθίζουμε να αποδίδουμε χαρακτηρισμούς χωρίς τεκμηρίωση, ειδικά για τόσο σοβαρά θέματα, εξηγούμαστε: Ο χωριστός προσδιορισμός του εξασθενούς χρωμίου είναι τεχνολογικά εφικτός εδώ και χρόνια και μάλιστα σε χαμηλά επίπεδα, με παραπάνω από μία τεχνικές3. Τα όρια ανιχνευσιμότητας εξαρτώνται από τη συσκευή και το πρωτόκολλο που χρησιμοποιείται. Είναι επίσης γνωστό ότι στη γειτονική Ιταλία υπάρχει ήδη ξεχωριστό όριο για το εξασθενές χρώμιο στο πόσιμο νερό4,5 και καλό θα ήταν η υπουργός και το επιτελείο της να είναι ενημερωμένοι πριν προχωρούν σε δηλώσεις ότι «σε παγκόσμιο επίπεδο δεν υπάρχει διαχωρισμός του εξασθενούς με το ολικό χρώμιο».Οι Οικολόγοι Πράσινοι υπογραμμίζουμε ότι είναι συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει ασφαλές πόσιμο νερό σε ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες πολίτες. Στα πλαίσια αυτά είναι απαραίτητος ο αξιόπιστος ποσοτικός προσδιορισμός επικίνδυνων ουσιών, όπως το εξασθενές χρώμιο, στο πόσιμο νερό. Με βάση τα ευρήματα των αναλύσεων ποιότητας για το πόσιμο νερό (αλλά και στο νερό άρδευσης και άλλων χρήσεων) θα πρέπει να καθοριστούν οι στόχοι αποκατάστασης, σε συνδυασμό με τη θέσπιση διακριτού ορίου για επικίνδυνες ουσίες όπως το εξασθενές χρώμιο, και να αποδοθεί το ανάλογο κόστος στους ρυπαίνοντες. Συνοψίζοντας σημειώνουμε ότι:α) Η ανίχνευση εξασθενούς χρωμίου είναι τεχνολογικά εφικτή με ακρίβεια, ακόμη και σε επίπεδα κάτω του 1mg/λίτρο.β) Tα επιστημονικά δεδομένα για τις βλαβερές του συνέπειες υπάρχουνγ) H απόφαση για θέσπιση ορίου μπορεί να παρθεί άμεσα, χωρίς περαιτέρω διαβουλεύσεις σε θολά νερά μεταξύ υπουργείων. Ας αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση τους ακροβατισμούς κι ας μας πει τι είναι διατεθειμένη να κάνει άμεσα για όσα όφειλε να είχε ήδη εδώ και μήνες υλοποιήσει:Θέσπιση ξεχωριστού, ανώτατου επιτρεπτού ορίου για το εξασθενές χρώμιο, σε πανελλαδικό επίπεδο. Παροχή καθαρού πόσιμου νερού για όλους του κατοίκους της Μεσσαπίας Παροχή νερού άρδευσης για τους αγρότες απαλλαγμένου από το εξασθενές χρώμιο. Ολοκληρωμένο σχέδιο αποκατάστασης των ρυπασμένων περιοχών, των υπόγειων και επιφανειακών νερών, με σαφείς ποιοτικούς/ποσοτικούς στόχους και χρονοδιαγράμματα και με επιβολή του πλήρους κόστους στους ρυπαίνοντες. Δεν είναι δυνατόν το 2010 να τοποθετείται ο πήχης τόσο χαμηλά («ΘΑ σας φέρω νερό», σε απροσδιόριστο μελλοντικό χρόνο) και μάλιστα να καταφέρνει η υπουργός να περνάει από κάτω.Αναφορές1 http://oehha.ca.gov/water/phg/pdf/Cr6PHGdraft082009.pdf2Real news (real planet), «Άμεση δράση για τον Ασωπό» της Αλεξάνδρας Χαΐνη, 14 Φεβρουαρίου 20103http://www.swrcb.ca.gov/water_issues/programs/gama/docs/coc_hexchromcr6.pdf4FANTONI, D., BROZZO, G., CANEPA, M. & F. CIPOLLI (2002). Natural hexavalent chromium in groundwaters interacting with ophiolitic rocks. Environmental Geology, 42, 871-8825STEPEK, J., R.G., C.E.G, C.H.G. (2002). DRAFT GROUNDWATER INFORMATION SHEET Chromium VI. In: SWRCB-Division of Clean Water Programs Groundwater Special Studies Unit
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΣΣΕ απο το Σωματείο Ιδ.Υπαλλήλων
Γενική Συνομοσπονδία Εξωνημένων Ευρώ- ΔουΝουΤόψυχων
Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες
Μετά την καρατόμηση των συντάξεων από την κυβέρνηση, βιομήχανοι, μεγαλοεργοδότες και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, σε απόλυτη συμφωνία, κατακρεουργούν και τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, επιβάλλοντας πάγωμα των μισθών και επί της ουσίας μείωση του εργατικού εισοδήματος για την τριετία 2010 - 2012.
Με την υπογραφή χτες μιας νέας κατάπτυστης Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, ΣΕΒ και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καταγράφονται στην Ιστορία ως «οι εκτελεστές του συμβολαίου» που τους είχε ανατεθεί από το μνημόνιο, την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ειδικά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ εμφανίστηκε όχι ως εκπρόσωπος των εργατών, αλλά ως ο εντολοδόχος του μεγάλου κεφαλαίου.
Μείωση μισθών για τρία χρόνια
Με την υπογραφή της πλειοψηφίας οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεργοδότες εξασφάλισαν:
Το 2010, πάγωμα των μεροκάματων και των μισθών για ολόκληρο το έτος. Αύξηση δηλαδή 0% στα μεροκάματα και στους μισθούς του 2009!
Το 2011, πάγωμα για το πρώτο εξάμηνο του έτους και «αύξηση» στο ύψος του ευρωπαϊκού πληθωρισμού μόνο για το δεύτερο εξάμηνο.
Το 2012, πάγωμα των μισθών το πρώτο εξάμηνο στο ύψος που έχουν διαμορφωθεί στο τέλος του 2011 και «αύξηση» σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό πληθωρισμό για το δεύτερο εξάμηνο του έτους.
Τα παραπάνω, με δεδομένο ότι ο πληθωρισμός της Ευρωζώνης το 2010 θα ανέλθει στο 1,5% και το 2011 στο 1,7% (Εκτιμήσεις Γιούροστατ), υπολογιζόμενα στον κατώτερο μισθό και στο κατώτερο μεροκάματο που ισχύουν σήμερα, θα οδηγήσουν σε αύξηση 18 λεπτών τη μέρα το 2011 και σε 21 λεπτά το 2012! Και βέβαια μιλάμε πάντα για ονομαστικές αυξήσεις γιατί με την αμείωτη αύξηση της ακρίβειας στην πραγματικότητα έχουμε μείωση του εργατικού εισοδήματος και μάλιστα απρόβλεπτη.
Ισχυρίζονται πως ...ακύρωσαν το μνημόνιο
Ακόμα όμως πιο προκλητικοί από την εργοδοσία εμφανίστηκαν οι εκπρόσωποι της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, οι οποίοι με απύθμενο θράσος ισχυρίστηκαν ότι με αυτή τη σύμβαση «πήγαν κόντρα στη λογική του μνημονίου που ήθελε το πάγωμα»! Και ότι κατοχύρωσαν το 13ο και 14ο μισθό. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, δε δίστασε να ισχυριστεί ότι έτσι «διατηρήσαμε και περισώσαμε το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Οσο για τα ποσοστά των «αυξήσεων» υποστήριξε πως αυτά «αμφισβητούν το πνεύμα και το γράμμα του μνημονίου... Είναι ένα φως σε αυτό το τούνελ...». Στο ίδιο πνεύμα και ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, Ε. Μπουζούλας, ισχυρίστηκε ότι ακυρώνεται το «πάγωμα» που έχει επιβάλει το μνημόνιο και μάλιστα προκαλεί «πολιτικό πλήγμα στην τρόικα».
Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες ,
Η ΓΣΕΕ σήμερα φορτώνει την κρίση και τις συνέπειες της σε εμάς. Δίνει «γη και ύδωρ», διαπραγματεύεται τις δικές μας ζωές, προσφέρει τον πλούτο που εμείς παράγουμε. Η αισχρή κοροϊδία πρέπει να σταματήσει ΕΔΩ.
Ούτε βήμα πίσω από την απαίτησή μας την κρίση να πλήρωση η πλουτοκρατία που τη δημιούργησε. Η εργατική οικογένεια οδηγείται σε μεγάλες στερήσεις και φτώχεια για να βγει η καπιταλιστική εργοδοσία αλώβητη από την κρίση, για να συνεχίσει να συγκεντρώνει όλο και περισσότερα κέρδη.
Ούτε βήμα πίσω από τη δράση για την απόσπαση ουσιαστικών αυξήσεων στον κλάδομας παρά την υπονόμευση από την πλειοψηφία της Γ.Σ.Ε.Ε. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να καταγγείλουν αυτή την αισχρή συμφωνία και να παλέψουμε για ουσιαστικές αυξήσεις.
Ούτε βήμα πίσω από την πάλη για την ικανοποίηση των σημερινών σύγχρονων αναγκών μας, για σταθερή και μόνιμη δουλειά, για δημόσια αποκλειστικά παιδεία και υγεία, για ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση, αξιοποιώντας για αυτό τον αμύθητο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι της χώρας μας και τον καρπώνονται τα παράσιτα οι καπιταλιστές. Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,Ο πόλεμος των εργοδοτών, της κυβέρνησης και των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών (Ε.Ε –Δ.Ν.Τ κ.λ.π ) με τη στήριξη των φιλοκαπιταλιστικών ηγεσιών στη ΓΣΕΕ ,σε βάρος των δικαιωμάτων μας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί ακόμα πιο αιματηρός και αδυσώπητος. Ετοιμάζουν και άλλα μέτρα πιο σκληρά σε βάρος των εργαζομένων. Αυτές τις δύσκολες ώρες, κανείς μας δεν πρέπει να μένει άπραγος. Αυξάνονται και οι προσωπικές μας ευθύνες. Η δική μας απάντηση είναι η συσπείρωση γύρω από το σωματείο μας και η μαζικοποίηση του. Η οργάνωση σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε γραφείο και SUPER MARKET με επιτροπές αγώνα, με σωματειακές επιτροπές. Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,Εμείς, σαν ταξικό σωματείο, δηλώνουμε ότι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας είναι μονόδρομος. Η προστασία των θέσεων εργασίας, η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, οι αυξήσεις που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας, είναι αδιαπραγμάτευτα. Η ζωή μας είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο δικός μας νόμος ακούει στο δίκιο μας και για αυτό το δίκιο θα παλέψουμε .
ΤΟ Δ/Σ του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες
Μετά την καρατόμηση των συντάξεων από την κυβέρνηση, βιομήχανοι, μεγαλοεργοδότες και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, σε απόλυτη συμφωνία, κατακρεουργούν και τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, επιβάλλοντας πάγωμα των μισθών και επί της ουσίας μείωση του εργατικού εισοδήματος για την τριετία 2010 - 2012.
Με την υπογραφή χτες μιας νέας κατάπτυστης Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, ΣΕΒ και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καταγράφονται στην Ιστορία ως «οι εκτελεστές του συμβολαίου» που τους είχε ανατεθεί από το μνημόνιο, την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ειδικά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ εμφανίστηκε όχι ως εκπρόσωπος των εργατών, αλλά ως ο εντολοδόχος του μεγάλου κεφαλαίου.
Μείωση μισθών για τρία χρόνια
Με την υπογραφή της πλειοψηφίας οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεργοδότες εξασφάλισαν:
Το 2010, πάγωμα των μεροκάματων και των μισθών για ολόκληρο το έτος. Αύξηση δηλαδή 0% στα μεροκάματα και στους μισθούς του 2009!
Το 2011, πάγωμα για το πρώτο εξάμηνο του έτους και «αύξηση» στο ύψος του ευρωπαϊκού πληθωρισμού μόνο για το δεύτερο εξάμηνο.
Το 2012, πάγωμα των μισθών το πρώτο εξάμηνο στο ύψος που έχουν διαμορφωθεί στο τέλος του 2011 και «αύξηση» σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό πληθωρισμό για το δεύτερο εξάμηνο του έτους.
Τα παραπάνω, με δεδομένο ότι ο πληθωρισμός της Ευρωζώνης το 2010 θα ανέλθει στο 1,5% και το 2011 στο 1,7% (Εκτιμήσεις Γιούροστατ), υπολογιζόμενα στον κατώτερο μισθό και στο κατώτερο μεροκάματο που ισχύουν σήμερα, θα οδηγήσουν σε αύξηση 18 λεπτών τη μέρα το 2011 και σε 21 λεπτά το 2012! Και βέβαια μιλάμε πάντα για ονομαστικές αυξήσεις γιατί με την αμείωτη αύξηση της ακρίβειας στην πραγματικότητα έχουμε μείωση του εργατικού εισοδήματος και μάλιστα απρόβλεπτη.
Ισχυρίζονται πως ...ακύρωσαν το μνημόνιο
Ακόμα όμως πιο προκλητικοί από την εργοδοσία εμφανίστηκαν οι εκπρόσωποι της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, οι οποίοι με απύθμενο θράσος ισχυρίστηκαν ότι με αυτή τη σύμβαση «πήγαν κόντρα στη λογική του μνημονίου που ήθελε το πάγωμα»! Και ότι κατοχύρωσαν το 13ο και 14ο μισθό. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, δε δίστασε να ισχυριστεί ότι έτσι «διατηρήσαμε και περισώσαμε το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Οσο για τα ποσοστά των «αυξήσεων» υποστήριξε πως αυτά «αμφισβητούν το πνεύμα και το γράμμα του μνημονίου... Είναι ένα φως σε αυτό το τούνελ...». Στο ίδιο πνεύμα και ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, Ε. Μπουζούλας, ισχυρίστηκε ότι ακυρώνεται το «πάγωμα» που έχει επιβάλει το μνημόνιο και μάλιστα προκαλεί «πολιτικό πλήγμα στην τρόικα».
Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες ,
Η ΓΣΕΕ σήμερα φορτώνει την κρίση και τις συνέπειες της σε εμάς. Δίνει «γη και ύδωρ», διαπραγματεύεται τις δικές μας ζωές, προσφέρει τον πλούτο που εμείς παράγουμε. Η αισχρή κοροϊδία πρέπει να σταματήσει ΕΔΩ.
Ούτε βήμα πίσω από την απαίτησή μας την κρίση να πλήρωση η πλουτοκρατία που τη δημιούργησε. Η εργατική οικογένεια οδηγείται σε μεγάλες στερήσεις και φτώχεια για να βγει η καπιταλιστική εργοδοσία αλώβητη από την κρίση, για να συνεχίσει να συγκεντρώνει όλο και περισσότερα κέρδη.
Ούτε βήμα πίσω από τη δράση για την απόσπαση ουσιαστικών αυξήσεων στον κλάδομας παρά την υπονόμευση από την πλειοψηφία της Γ.Σ.Ε.Ε. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να καταγγείλουν αυτή την αισχρή συμφωνία και να παλέψουμε για ουσιαστικές αυξήσεις.
Ούτε βήμα πίσω από την πάλη για την ικανοποίηση των σημερινών σύγχρονων αναγκών μας, για σταθερή και μόνιμη δουλειά, για δημόσια αποκλειστικά παιδεία και υγεία, για ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση, αξιοποιώντας για αυτό τον αμύθητο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι της χώρας μας και τον καρπώνονται τα παράσιτα οι καπιταλιστές. Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,Ο πόλεμος των εργοδοτών, της κυβέρνησης και των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών (Ε.Ε –Δ.Ν.Τ κ.λ.π ) με τη στήριξη των φιλοκαπιταλιστικών ηγεσιών στη ΓΣΕΕ ,σε βάρος των δικαιωμάτων μας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί ακόμα πιο αιματηρός και αδυσώπητος. Ετοιμάζουν και άλλα μέτρα πιο σκληρά σε βάρος των εργαζομένων. Αυτές τις δύσκολες ώρες, κανείς μας δεν πρέπει να μένει άπραγος. Αυξάνονται και οι προσωπικές μας ευθύνες. Η δική μας απάντηση είναι η συσπείρωση γύρω από το σωματείο μας και η μαζικοποίηση του. Η οργάνωση σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε γραφείο και SUPER MARKET με επιτροπές αγώνα, με σωματειακές επιτροπές. Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,Εμείς, σαν ταξικό σωματείο, δηλώνουμε ότι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας είναι μονόδρομος. Η προστασία των θέσεων εργασίας, η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, οι αυξήσεις που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας, είναι αδιαπραγμάτευτα. Η ζωή μας είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο δικός μας νόμος ακούει στο δίκιο μας και για αυτό το δίκιο θα παλέψουμε .
ΤΟ Δ/Σ του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
Ο Μ.Γιαννάκης για το Ασφαλιστικό
Ακολουθεί απομαγνητοφωνημένη η ομιλία:
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Το λόγο έχει ο Βουλευτής Βοιωτίας της Νέας Δημοκρατίας ο κ. Μιχαήλ Γιαννάκης.
ΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη συνάδελφο που ήταν στο Βήμα πριν από εμένα και με τη διαπίστωση ότι έχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ. Οι καθυστερήσεις σε μια περίοδο –όπως τη σημερινή- έντονης κρίσης πληρώνονται ακριβά. Διότι, ακόμα και η σημερινή Κυβέρνηση το πώς λειτούργησε, το πώς πολιτεύθηκε, τι αποφάσεις πήρε, πώς προσπάθησε να πείσει καταρχήν του ίδιους τους Βουλευτές της και για το νομοσχέδιο, αλλά και για τη γενικότερη πολιτική της είναι μια περίοδος καθυστερήσεων, παραλήψεων, αντιφάσεων.
Γιατί όλοι νομίζω θα συμφωνήσουμε ότι το παρόν νομοσχέδιο ανατρέπει τη ζωή όλων των συμπολιτών μας. Βάζει εκατομμύρια συμπολίτες μας στα όρια της φτώχειας με μείωση εισοδημάτων που φτάνουν έως το 50% αν συνυπολογίσουμε τον πληθωρισμό, τις περικοπές, το συνταξιοδοτικό, το ασφαλιστικό, το εργασιακό.
Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι μια πολιτική που αν στο ξεκίνημά της είχε τρέξει πολύ πιο γρήγορα, είχαν παρθεί τα αναγκαία μέτρα όπως σαν παράταξη πιέσαμε και προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε πιέζοντας τη σημερινή Κυβέρνηση να πάρει έγκαιρα αυτά τα αναγκαία μέτρα, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν σαφώς καλύτερο και δεν θα χρειαζόταν να φτάνουμε στις σημερινές δραματικές αποφάσεις.
Ο λαός πραγματικά με αιματηρές θυσίες συνεισφέρει και συμμετέχει σε αυτή την προσπάθεια. Υπάρχει προοπτική; Είναι βιώσιμες αυτές οι λύσεις που δίνουμε σήμερα με το ασφαλιστικό; Θα οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση του συνταξιοδοτικού , του ασφαλιστικού ζητήματος της χώρας;
Πολύ φοβάμαι, κύριε Υφυπουργέ, ότι οι θυσίες δεν θα πιάσουν τόπο. Και το στηρίζω αυτό, γιατί ακόμα και εσείς κάνατε διαφορετικές τοποθετήσεις πριν έξι, επτά μήνες, διαφορετικές τοποθετήσεις πάνω στο ίδιο ζήτημα πριν τρεις μήνες και διαφορετικές σήμερα.
Γιατί, λοιπόν, να πειστεί η κοινωνία ότι οι σημερινές αποφάσεις είναι στη σωστή κατεύθυνση, όταν πριν λίγο διάστημα διαφορετικά πράγματα μας λέγατε και σε τελείως διαφορετική πολιτική είχατε προσανατολιστεί;
Πώς να μην υπάρχουν τέτοια ερωτήματα όταν η αποεπένδυση είναι ένα γεγονός, όταν η ανεργία αυξάνεται, όταν μπαίνουν χιλιάδες λουκέτα σε μικρές και μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Όλα αυτά δεν αφαιρούν σημαντικά χρήματα από τα ασφαλιστικά ταμεία; Αυτές οι αποφάσεις που λαμβάνουμε σήμερα θα καλύψουν την απώλεια που είναι δεδομένη και καθημερινά πολλαπλασιαζόμενη; Φοβάμαι πως όχι.
Άλλωστε, για να πείσουμε την κοινωνία να γίνει συμμέτοχη σε αυτή μας την προσπάθεια, πρέπει η Κυβέρνηση να πείσει πρώτα τους Υπουργούς, τους Βουλευτές της Συμπολίτευσης και μετά την ίδια την κοινωνία. Διότι, εδώ παρατηρείται το φαινόμενο πολλές φορές, συχνότατα το τελευταίο διάστημα, οι ίδιοι οι Υπουργοί να μην πείθονται ή να υπάρχει διαφορετική αντίληψη στον ίδιο τομέα τον κυβερνητικό.
Επίσης, συνάδελφοι Βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ να καταψηφίζουν νομοσχέδια σας, να έχουν ενστάσεις, να δηλώνουν και σε αυτό το τριήμερο ότι ορισμένα άρθρα ενδεχομένως να μη τα ψηφίσουν. Πώς λοιπόν θα πείσετε και θα κάνετε συμμέτοχους σε αυτήν την προσπάθεια τον πολίτη, την κοινωνία όταν δεν μπορείτε να πείσετε την ίδια την Κυβέρνηση, την ίδια την κοινοβουλευτική σας ομάδα;
Άρα, πολύ φοβάμαι –δεν το εύχομαι σε καμία περίπτωση γιατί ο στόχος μας είναι κοινός- ότι αυτή η τεράστια προσπάθεια που ο ελληνικός λαός με αιματηρές θυσίες καλείται να συνεισφέρει δεν θα έχει επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Και είπατε πριν λίγο ότι δεν υπάρχει συμμετοχή για το ΤΕΜΠΜΕ. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Μικρές λοιπόν επιχειρήσεις, ενώ η πολιτεία τους δίνει τη δυνατότητα με σχετικά καλούς όρους να πάρουν χρήματα από το ΤΕΜΠΜΕ, αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι οι μικρές επιχειρήσεις έχουν παρατήσει τον αγώνα επιβίωσης. Γιατί πραγματικά ένας επιχειρηματίας που βλέπει να υπάρχει προοπτική στην επιχείρησή του και είναι σε δύσκολή στιγμή σε δύσκολη περίοδο θα πάει στο ΤΕΜΠΜΕ με αυτούς τους όρους που υπάρχουν να πάρει το δάνειο και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του. Το ότι δεν συμμετέχουν οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις στο ΤΕΜΠΜΕ είναι πολύ ανησυχητικό σημάδι. Τα λουκέτα άλλωστε είναι καθημερινά στην αγορά. Ιδιαίτερα στην περιφέρεια, σε μικρές επαρχιακές πόλεις, όπως στην περιφέρειά μου Θήβα-Λιβαδειά, ξέρετε πολύ καλά ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα.
Αξίζει εδώ να κάνουμε μια αναδρομή, ποια ήταν η στάση της σημερινής Κυβέρνησης όταν ήταν Αντιπολίτευση. Ήταν υπεύθυνη στάση; Να θυμηθούμε όταν πριν ένα, ενάμισι χρόνο είχαμε το νομοσχέδιο Πετραλιά. Το ΠΑΣΟΚ αποχωρούσε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συμμετείχε στις διαδηλώσεις και τότε ονόμαζε την πολιτική μας βάρβαρη. Θυμάστε το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Αν ήταν πραγματικά βάρβαρη η πολιτική μας ή οι πρωτοβουλίες μας, όπως το νομοσχέδιο Πετραλιά, το σημερινό σας νομοσχέδιο πώς θα το ονομάζατε αν ήσασταν στη θέση τη δική μας; Ποια θα ήταν η αντίδρασή σας; Και ποια είναι η υπεύθυνη στάση σήμερα της παράταξής μας που και άρθρα θα ψηφίσει του νομοσχεδίου, αλλά και με προτάσεις πιστεύω ότι έκανε προσπάθεια –αν θέλετε- πέρα από μικροκομματικές σκοπιμότητες που δυστυχώς στο παρελθόν μας ταλαιπώρησαν και μας έφεραν στο σημείο που σήμερα καλούμαστε και καλούμε τον ελληνικό λαό με αιματηρές θυσίες να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες;
Άρα, μια σύγκριση μεταξύ των στάσεων της Αντιπολίτευσης σήμερα -της Κυβέρνησης τότε- και της Κυβέρνησης σήμερα -της Αντιπολίτευσης τότε του ΠΑ.ΣΟ.Κ.- νομίζω ότι είναι καταλυτική.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα σήμερα, αν την περίοδο της κρίσης που όλες οι χώρες έκαναν ανάλογες προσπάθειες είχαμε τότε μια αντιπολίτευση που με πολύ σεβασμό και με προτάσεις θα μπορούσε να συνεισφέρει στην συνολική, καθολική κοινωνική προσπάθεια που και τότε η Κυβέρνησή μας έκανε.
Κλείνοντας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πιστεύω ότι αυτές τις δύσκολες στιγμές που ο πολίτης ταλαιπωρείται θα πρέπει να υπάρχει ευθύνη από όλους μας. Εμείς σαν Αξιωματική Αντιπολίτευση, αν θέλετε εις βάρος του κομματικού μας συμφέροντος πράξαμε το καθήκον μας. Σταθήκαμε στην Βουλή, κάναμε προτάσεις θα ψηφίσουμε άρθρα του νομοσχεδίου, πιστεύοντας ότι έτσι συμβάλλουμε στη σωστή κατεύθυνση, στην κατεύθυνση επίλυσης των χρόνιων προβλημάτων.
Μακάρι και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σαν Αντιπολίτευση να είχε λειτουργήσει σε αυτήν την κατεύθυνση. Μακάρι έστω και τώρα, αυτά τα νομοσχέδια τα βάρβαρα που βάζουν τον λαό στο περιθώριο και τον οδηγούν στην εξαθλίωση, να πιάσουν τόπο. Πολύ φοβάμαι όμως ότι για να πείσετε την ελληνική κοινωνία, πρέπει να πρώτα να πείσετε την Κυβέρνηση και την Κοινοβουλευτική σας Ομάδα.
Ευχαριστώ.
(Χειρoκροτήματα απ ό την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον κ. Γιαννάκη.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Το λόγο έχει ο Βουλευτής Βοιωτίας της Νέας Δημοκρατίας ο κ. Μιχαήλ Γιαννάκης.
ΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη συνάδελφο που ήταν στο Βήμα πριν από εμένα και με τη διαπίστωση ότι έχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ. Οι καθυστερήσεις σε μια περίοδο –όπως τη σημερινή- έντονης κρίσης πληρώνονται ακριβά. Διότι, ακόμα και η σημερινή Κυβέρνηση το πώς λειτούργησε, το πώς πολιτεύθηκε, τι αποφάσεις πήρε, πώς προσπάθησε να πείσει καταρχήν του ίδιους τους Βουλευτές της και για το νομοσχέδιο, αλλά και για τη γενικότερη πολιτική της είναι μια περίοδος καθυστερήσεων, παραλήψεων, αντιφάσεων.
Γιατί όλοι νομίζω θα συμφωνήσουμε ότι το παρόν νομοσχέδιο ανατρέπει τη ζωή όλων των συμπολιτών μας. Βάζει εκατομμύρια συμπολίτες μας στα όρια της φτώχειας με μείωση εισοδημάτων που φτάνουν έως το 50% αν συνυπολογίσουμε τον πληθωρισμό, τις περικοπές, το συνταξιοδοτικό, το ασφαλιστικό, το εργασιακό.
Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι μια πολιτική που αν στο ξεκίνημά της είχε τρέξει πολύ πιο γρήγορα, είχαν παρθεί τα αναγκαία μέτρα όπως σαν παράταξη πιέσαμε και προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε πιέζοντας τη σημερινή Κυβέρνηση να πάρει έγκαιρα αυτά τα αναγκαία μέτρα, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν σαφώς καλύτερο και δεν θα χρειαζόταν να φτάνουμε στις σημερινές δραματικές αποφάσεις.
Ο λαός πραγματικά με αιματηρές θυσίες συνεισφέρει και συμμετέχει σε αυτή την προσπάθεια. Υπάρχει προοπτική; Είναι βιώσιμες αυτές οι λύσεις που δίνουμε σήμερα με το ασφαλιστικό; Θα οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση του συνταξιοδοτικού , του ασφαλιστικού ζητήματος της χώρας;
Πολύ φοβάμαι, κύριε Υφυπουργέ, ότι οι θυσίες δεν θα πιάσουν τόπο. Και το στηρίζω αυτό, γιατί ακόμα και εσείς κάνατε διαφορετικές τοποθετήσεις πριν έξι, επτά μήνες, διαφορετικές τοποθετήσεις πάνω στο ίδιο ζήτημα πριν τρεις μήνες και διαφορετικές σήμερα.
Γιατί, λοιπόν, να πειστεί η κοινωνία ότι οι σημερινές αποφάσεις είναι στη σωστή κατεύθυνση, όταν πριν λίγο διάστημα διαφορετικά πράγματα μας λέγατε και σε τελείως διαφορετική πολιτική είχατε προσανατολιστεί;
Πώς να μην υπάρχουν τέτοια ερωτήματα όταν η αποεπένδυση είναι ένα γεγονός, όταν η ανεργία αυξάνεται, όταν μπαίνουν χιλιάδες λουκέτα σε μικρές και μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Όλα αυτά δεν αφαιρούν σημαντικά χρήματα από τα ασφαλιστικά ταμεία; Αυτές οι αποφάσεις που λαμβάνουμε σήμερα θα καλύψουν την απώλεια που είναι δεδομένη και καθημερινά πολλαπλασιαζόμενη; Φοβάμαι πως όχι.
Άλλωστε, για να πείσουμε την κοινωνία να γίνει συμμέτοχη σε αυτή μας την προσπάθεια, πρέπει η Κυβέρνηση να πείσει πρώτα τους Υπουργούς, τους Βουλευτές της Συμπολίτευσης και μετά την ίδια την κοινωνία. Διότι, εδώ παρατηρείται το φαινόμενο πολλές φορές, συχνότατα το τελευταίο διάστημα, οι ίδιοι οι Υπουργοί να μην πείθονται ή να υπάρχει διαφορετική αντίληψη στον ίδιο τομέα τον κυβερνητικό.
Επίσης, συνάδελφοι Βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ να καταψηφίζουν νομοσχέδια σας, να έχουν ενστάσεις, να δηλώνουν και σε αυτό το τριήμερο ότι ορισμένα άρθρα ενδεχομένως να μη τα ψηφίσουν. Πώς λοιπόν θα πείσετε και θα κάνετε συμμέτοχους σε αυτήν την προσπάθεια τον πολίτη, την κοινωνία όταν δεν μπορείτε να πείσετε την ίδια την Κυβέρνηση, την ίδια την κοινοβουλευτική σας ομάδα;
Άρα, πολύ φοβάμαι –δεν το εύχομαι σε καμία περίπτωση γιατί ο στόχος μας είναι κοινός- ότι αυτή η τεράστια προσπάθεια που ο ελληνικός λαός με αιματηρές θυσίες καλείται να συνεισφέρει δεν θα έχει επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Και είπατε πριν λίγο ότι δεν υπάρχει συμμετοχή για το ΤΕΜΠΜΕ. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Μικρές λοιπόν επιχειρήσεις, ενώ η πολιτεία τους δίνει τη δυνατότητα με σχετικά καλούς όρους να πάρουν χρήματα από το ΤΕΜΠΜΕ, αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι οι μικρές επιχειρήσεις έχουν παρατήσει τον αγώνα επιβίωσης. Γιατί πραγματικά ένας επιχειρηματίας που βλέπει να υπάρχει προοπτική στην επιχείρησή του και είναι σε δύσκολή στιγμή σε δύσκολη περίοδο θα πάει στο ΤΕΜΠΜΕ με αυτούς τους όρους που υπάρχουν να πάρει το δάνειο και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του. Το ότι δεν συμμετέχουν οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις στο ΤΕΜΠΜΕ είναι πολύ ανησυχητικό σημάδι. Τα λουκέτα άλλωστε είναι καθημερινά στην αγορά. Ιδιαίτερα στην περιφέρεια, σε μικρές επαρχιακές πόλεις, όπως στην περιφέρειά μου Θήβα-Λιβαδειά, ξέρετε πολύ καλά ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα.
Αξίζει εδώ να κάνουμε μια αναδρομή, ποια ήταν η στάση της σημερινής Κυβέρνησης όταν ήταν Αντιπολίτευση. Ήταν υπεύθυνη στάση; Να θυμηθούμε όταν πριν ένα, ενάμισι χρόνο είχαμε το νομοσχέδιο Πετραλιά. Το ΠΑΣΟΚ αποχωρούσε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συμμετείχε στις διαδηλώσεις και τότε ονόμαζε την πολιτική μας βάρβαρη. Θυμάστε το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Αν ήταν πραγματικά βάρβαρη η πολιτική μας ή οι πρωτοβουλίες μας, όπως το νομοσχέδιο Πετραλιά, το σημερινό σας νομοσχέδιο πώς θα το ονομάζατε αν ήσασταν στη θέση τη δική μας; Ποια θα ήταν η αντίδρασή σας; Και ποια είναι η υπεύθυνη στάση σήμερα της παράταξής μας που και άρθρα θα ψηφίσει του νομοσχεδίου, αλλά και με προτάσεις πιστεύω ότι έκανε προσπάθεια –αν θέλετε- πέρα από μικροκομματικές σκοπιμότητες που δυστυχώς στο παρελθόν μας ταλαιπώρησαν και μας έφεραν στο σημείο που σήμερα καλούμαστε και καλούμε τον ελληνικό λαό με αιματηρές θυσίες να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες;
Άρα, μια σύγκριση μεταξύ των στάσεων της Αντιπολίτευσης σήμερα -της Κυβέρνησης τότε- και της Κυβέρνησης σήμερα -της Αντιπολίτευσης τότε του ΠΑ.ΣΟ.Κ.- νομίζω ότι είναι καταλυτική.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα σήμερα, αν την περίοδο της κρίσης που όλες οι χώρες έκαναν ανάλογες προσπάθειες είχαμε τότε μια αντιπολίτευση που με πολύ σεβασμό και με προτάσεις θα μπορούσε να συνεισφέρει στην συνολική, καθολική κοινωνική προσπάθεια που και τότε η Κυβέρνησή μας έκανε.
Κλείνοντας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πιστεύω ότι αυτές τις δύσκολες στιγμές που ο πολίτης ταλαιπωρείται θα πρέπει να υπάρχει ευθύνη από όλους μας. Εμείς σαν Αξιωματική Αντιπολίτευση, αν θέλετε εις βάρος του κομματικού μας συμφέροντος πράξαμε το καθήκον μας. Σταθήκαμε στην Βουλή, κάναμε προτάσεις θα ψηφίσουμε άρθρα του νομοσχεδίου, πιστεύοντας ότι έτσι συμβάλλουμε στη σωστή κατεύθυνση, στην κατεύθυνση επίλυσης των χρόνιων προβλημάτων.
Μακάρι και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σαν Αντιπολίτευση να είχε λειτουργήσει σε αυτήν την κατεύθυνση. Μακάρι έστω και τώρα, αυτά τα νομοσχέδια τα βάρβαρα που βάζουν τον λαό στο περιθώριο και τον οδηγούν στην εξαθλίωση, να πιάσουν τόπο. Πολύ φοβάμαι όμως ότι για να πείσετε την ελληνική κοινωνία, πρέπει να πρώτα να πείσετε την Κυβέρνηση και την Κοινοβουλευτική σας Ομάδα.
Ευχαριστώ.
(Χειρoκροτήματα απ ό την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον κ. Γιαννάκη.
Προτάσεις Διαμαντοπούλου: Πλήρης αποδόμηση του δημόσιου πανεπιστημίου
Η ομιλία της Υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου στην 24η Σύνοδο Πρυτάνεων σηματοδοτεί το ξεκίνημα της μεγαλύτερης απόπειρας για αντιμεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες. Το περίγραμμα των θέσεων που διατύπωσε σημαίνει την πλήρη ανατροπή όλων όσων γνωρίζαμε σε σχέση με τη δομή, τη μορφή και την οργάνωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης στον τόπο μας. Εάν η μεταρρύθμιση Γιαννάκου σηματοδοτούσε την νεοσυντηρητική και αυταρχική απόπειρα «διόρθωσης» του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου, διατηρώντας πλευρές της δομής που διαμόρφωσε ο ΝΠ 1268/82, τώρα μιλάμε για τη μετάβαση σε ένα τελείως διαφορετικό πρότυπο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Πρώτον, εγκαταλείπονται οι δύο βασικές αρχές που όρισαν την διοίκηση των ΑΕΙ από τις αρχές της δεκαετίας του 1980: η αυτοδιοίκηση και η συνδιοίκηση (συμμετοχή των φοιτητών και εργαζομένων στα όργανα διοίκησης). Προτείνεται η διοίκηση μέσω του «Συμβουλίου Διοίκησης», όπου θα συμμετέχουν και κοινωνικοί φορείς εξωτερικοί προς τα Πανεπιστήμια. Το πρότυπο είναι το αμερικανικό σύστημα του Board of Trustees στο οποίο συμμετέχουν οι μεγάλοι χορηγοί ενός πανεπιστημίου, εκπρόσωποι των επιχειρήσεων κ.λπ. Με αυτό τον τρόπο θα εμπεδωθεί μια ακραία αγοραία επιχειρηματική αντίληψη για τη διοίκηση των Πανεπιστημίων, εφόσον με το πρόσχημα της «συμμετοχής της κοινωνίας» θα επιδιωχθεί πρωτίστως η παρουσία εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου μέσα στη διοίκηση των ΑΕΙ. Παράλληλα, η συμμετοχή στη διοίκηση τόσο των φοιτητών, όσο και του μεγαλύτερου μέρους του ΔΕΠ θα περιοριστεί σε ρόλο διακοσμητικό.
Δεύτερον, έρχεται η πλήρης οικονομική αυτοτέλεια των ΑΕΙ, συμπεριλαμβανομένης και της μισθοδοσίας του προσωπικού. Η κρατική χρηματοδότηση θα δίνεται με προγραμματικές συμφωνίες και θα εξαρτάται από την επίτευξη μετρήσιμων στόχων όπως η απορρόφηση των πτυχιούχων και οι ερευνητικές επιδόσεις. Είναι σαφές ότι ειδικά σε μια συγκυρία κρίσης αυτό θα σημαίνει γενικευμένη υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ, τα οποία είτε θα υποχρεώνονται σε σημαντικές περικοπές και στη διακύβευση ακόμη και του μισθού των διδασκόντων είτε θα εξωθούνται στη γενικευμένη εισαγωγή διδάκτρων και άλλων ανταποδοτικών μέσων για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Συνέπεια τέτοιων επιλογών θα είναι ο ριζικός περιορισμός των προγραμμάτων, των μαθημάτων, του προσωπικού. Η εξώθηση προς την εμπορευματοποίηση και την ανταποδοτικότητα θα είναι το αποτέλεσμα και της μεταφοράς στις πλάτες των ΑΕΙ και του κόστους όλων των παροχών προς τους φοιτητές. Αποκορύφωμα αυτής της λογικής και η πρόταση για ίδρυση καθηγητικών θέσεων με χορηγία ιδιωτών, όπου για πρώτη φορά η ύπαρξη μιας θέσης ΔΕΠ θα εξαρτάται από τις ορέξεις του ιδιώτη χορηγού. Ορίζοντας αυτής της λογικής και η ελαστικοποίηση και εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων του διδακτικού προσωπικού, συμπεριλαμβανομένων και των αποδοχών.
Τρίτον, η αξιολόγηση γίνεται ο βασικός μοχλός πίεσης προς τα ΑΕΙ για συμμόρφωση, αφού η όποια πενιχρή κρατική χρηματοδότηση θα εξαρτάται από τις επιδόσεις στις διαδικασίες αξιολόγησης.
Τέταρτο, ανατρέπεται πλήρως η έννοια του Τμήματος και του πτυχίου που αυτό χορηγούσε. Βασική ακαδημαϊκή μονάδα θα είναι η Σχολή και αυτή θα δίνει στα πτυχία. Οι φοιτητές θα εισάγονται σε Σχολές και όχι τμήματα και θα κατανέμονται στα προγράμματα σπουδών με βάση τις επιδόσεις τους στο α΄ έτος, επομένως εισάγεται και ένα εσωτερικό φίλτρο που θα καθορίζει και την πρόσβαση ή όχι στα προγράμματα υψηλής ζήτησης, ενώ ένταση των φίλτρων απόρριψης θα φέρει και η διαφαινόμενη πρόθεση περιορισμού των εξεταστικών περιόδων. Η αντίληψη των προγραμμάτων σπουδών ως ενοτήτων εντός μιας Σχολής θα ενισχύσει τις τάσεις εξατομίκευσης του πτυχίου και υποκατάστασής του από έναν ατομικό φάκελο προσόντων. Επιπλέον, τα προγράμματα σπουδών όλο και περισσότερο θα καθορίζονται με κριτήρια ανταπόκρισης στις ανάγκες της ‘αγοράς’, εφόσον κάθε πρόγραμμα σπουδών θα πρέπει να πιστοποιείται από εξωτερικούς (και πιθανώς ιδιωτικούς) φορείς. Η αποδόμηση των πτυχίων επιτείνεται και από την πλήρη εισαγωγή του νέου «Εθνικού Πλαισίου Προσόντων» (NQF). Στο ίδιο πλαίσιο και όλο το φάσμα των ρυθμίσεων με τις οποίες αναγνωρίζονται ουσιαστικά ως τμήμα της Ανώτατης Εκπαίδευσης τα ιδιωτικά κολλέγια και τους αποδίδονται ανάλογα επαγγελματικά δικαιώματα.
Πέμπτο, εντείνεται η επιχειρηματική αντίληψη της έρευνας και μέσα από τη ρητή αναφορά για πρόκριση των καινοτόμων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων αλλά και μέσα από την έμφαση στην αξιολόγηση από ξένους κριτές.
Έκτο, για να εξασφαλιστεί η πλήρης ιδεολογική χειραγώγηση και συμμόρφωση του διδακτικού προσωπικού και η αποδοχή ενός αγοραίου τεχνοκρατισμού, η διαδικασία εκλογής θα γίνεται πλέον από «διεθνή εκλεκτορικά σώματα».
Έβδομο, με πρόσχημα τον ανορθολογικό χαρακτήρα με τον οποίο έγινε μέχρι τώρα η περιφερειακή κατανομή και ανάπτυξη των ελληνικών ΑΕΙ, ετοιμάζεται ο πανεπιστημιακός «Καλλικράτης» που θα σημαίνει κλείσιμο Τμημάτων στην περιφέρεια, υποχρεωτικές συγχωνεύσεις Τμημάτων, περιορισμό και απολύσεις προσωπικού. Αυτό σημαίνει επίσης ότι για πρώτη φορά μετά από 3 δεκαετίες θα περάσουμε σε ριζική συρρίκνωση της συνολικής πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση και σε σημαντικό περιορισμό των διαθέσιμων θέσεων στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Στην ομιλία Διαμαντοπούλου πρέπει να προσθέσει κανείς και όλα όσα επίσης έχουν κατατεθεί ως προτάσεις το τελευταίο διάστημα, είτε ως κείμενα και προτάσεις στη σύνοδο των Πρυτάνεων (π.χ. οι διάφορες προτάσεις Γρυσπολάκη), είτε ως παρεμβάσεις μέσω αρθρογραφίας στον τύπο και σε ιστοσελίδας (βλ. π.χ. τις διάφορες ‘ιδέες’ του υφυπουργού Πανάρετου) και τα οποία περιλαμβάνουν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα γίνουν οι συγχωνεύσεις τμημάτων, για την κατάργηση της μονιμότητας στους επίκουρους, για την κατάργηση της μονιμότητας όλου του διοικητικού προσωπικού, για εξατομικευμένους μισθούς και εργασιακές σχέσεις.
Από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια συνολική κίνηση που επιδιώκει να ανατρέψει άρδην ό,τι γνωρίζαμε για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η συγκυρία της οικονομικής κρίσης και η οικονομική ασφυξία των ΑΕΙ αξιοποιείται για να νομιμοποιηθεί η έμπρακτη κατάργηση της δωρεάν παιδείας και η καταφυγή σε ανταποδοτικές πρακτικές, η γενίκευση μιας επιχειρηματικής λογικής, η επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών διδασκόντων και εργαζομένων, η υπονόμευση των περιφερειακών ΑΕΙ και η πραγματική συρρίκνωση της πρόσβασης στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση προς όφελος της βιομηχανίας των κολλεγίων. Ακόμη περισσότερο, αξιοποιείται για να περάσουν τομές όπως η αποστείρωση της διοίκησης από την ενοχλητική φοιτητική παρουσία και συμμετοχή, η γενίκευση της επισφάλειας και στους διδάσκοντες, η άμεση παρουσία των εκπροσώπων της αγοράς μέσα στη διοίκηση των ΑΕΙ, η προοπτική απαξίωσης όσων κλάδων, ιδίως από τις ανθρωπιστικές σπουδές και τις κοινωνικές επιστήμες, κρίνονται ότι δεν είναι αρκούντως αποδοτικοί. Επιπλέον, η τάση αποσύνδεσης πτυχίων και επαγγελματικών δικαιωμάτων ολοκληρώνεται με τη μετάβαση στα εξατομικευμένα πτυχία και την πλήρη αποδόμηση της έννοιας του ενιαίου πτυχίου.
Είναι επίσης σαφές ότι αυτές οι αναδιαρθρώσεις έρχονται να συμπληρώσουν και να επιτείνουν αλλαγές και αναδιαρθρώσεις που είναι ήδη σε εξέλιξη και στο χώρο της εργασίας. Η «φυγή προς τα εμπρός» ιδίως των Ευρωπαϊκών αστικών τάξεων περνά σήμερα μέσα από την πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, την αύξηση του συνολικού χρόνου εργασίας, τη συμπίεση του εργατικού κόστους, την άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση πλευρών της δημόσιας υγείας, ασφάλισης και εκπαίδευσης, αλλά και μέσα από την εξασφάλιση ότι οι όποιες αναβαθμισμένες δεξιότητες απαιτεί σήμερα η άνοδος της παραγωγικότητας δεν θα συνεπάγονται ούτε μεγαλύτερες προσδοκίες, ούτε αναβάθμιση της θέσης των εργαζομένων. Γι’ αυτό και όλη αυτή η προσπάθεια προεπικύρωσης των νέων δυσμενών συνθηκών στην αγορά εργασίας και την καπιταλιστική παραγωγή σε όλες τις πλευρές της ανώτατης εκπαίδευσης: στην επιμονή σε ένα αγοραίο κλίμα εργαλειακής αντιμετώπισης των παρεχόμενων γνώσεων, στην ένταση του αυταρχισμού και στις απόπειρες πειθάρχησης, στην αποδόμηση και εξατομίκευση των πτυχίων, στην εμπέδωση μιας λογικής «δια βίου μάθησης» με ευθύνη των ίδιων των εκπαιδευομένων, στην απόσυρση του κράτους από την εγγύηση του δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Η κυβέρνηση επενδύει για να περάσει τα μέτρα στο όλο κλίμα «σοκ και δέους» που έχει διαμορφώσει το «Μνημόνιο» και η καταιγίδα μέτρων ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ και γι’ αυτό ανακοινώνει διάλογο εξπρές και ψήφιση του νέου θεσμικού πλαισίου το Γενάρη του 2011. Στηρίζεται επιπλέον στην υποστήριξη του μεγαλύτερου μέρους των Πρυτάνεων και της πιο επιθετικής μερίδας της «συμμαχίας των προθύμων» που είχε στηρίξει και τη μεταρρύθμιση Γιαννάκου. Θα προσπαθήσει επίσης να εκμεταλλευτεί τον εμφανή ανορθολογισμό πλευρών του δημόσιου πανεπιστημίου, όπως είναι η άναρχη κατανομή των περιφερειακών σχολών και τμημάτων ή τα τμήματα με ασαφές αντικείμενο και εργασιακή προοπτική, αλλά και τα λαϊκιστικά αντανακλαστικά απέναντι στους «βολεμένους» πανεπιστημιακούς. Ωστόσο, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη απόπειρα μεταρρύθμισης έχει και την πιο ισχνή βάση νομιμοποίησης. Οι προηγούμενες απόπειρες μεταρρύθμισης περιείχαν και δυνατότητες οικοδόμησης ευρύτερων συμμαχιών. Για παράδειγμα μπορεί να περιόριζαν τη δυνατότητα ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας, αλλά προσέφεραν αυξημένη μορφωτική κινητικότητα, μπορεί να έκαναν περισσότερο επιχειρηματική τη διοίκηση αλλά διεύρυναν την τριτοβάθμια εκπαίδευση ποσοτικά και γεωγραφικά, μπορεί να υπονόμευαν τα πτυχία αλλά αύξαιναν την πρόσβαση, μπορεί να επιδείνωναν τις εργασιακές σχέσεις αλλά διεύρυναν όσους είχαν κάποιου τύπου εργασιακή σχέση με το Πανεπιστήμιο. Σήμερα αυτό περιορίζεται και αυτό μπορεί να είναι και ο αδύναμος κρίκος της μεταρρύθμισης.
Επιπλέον, η απόπειρα βίαιης προσαρμογής της ανώτατης εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της παραγωγής και της αγοράς ενέχει το κίνδυνο όχι μόνο να οξύνει αντιθέσεις μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά και κάνει πολύ πιο σαφή τη σύνδεση ανάμεσα στα διαφορετικά κινήματα, διαμορφώνοντας συλλογικές αναπαραστάσεις που δεν περιορίζονται μόνο σε αυτή του εκπαιδευομένου αλλά και ολοένα και περισσότερο συντείνουν και προς αυτή του αυριανού (ή και σημερινού και επισφαλούς) εργαζομένου και αναδεικνύοντας επίδικα ζητήματα που δεν περιορίζονται μόνο στην εκπαιδευτική πολιτική αλλά και επεκτείνονται στα συνολικότερα ερωτήματα των αναδιαρθρώσεων στην παραγωγή ή της ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών. Και αυτό είναι κάτι που έχει χρωματίσει όλες τις μεγάλες συγκρούσεις για την ανώτατη εκπαίδευση σε μια σειρά από χώρες (Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ). Ούτε πρέπει κανείς να υποτιμήσει το γεγονός ότι σήμερα αναδύονται ξανά και στοιχεία μαζικού ιδεολογικού ριζοσπαστισμού σε χώρους της νεολαίας. Εάν κανείς προσθέσει στα σχεδιαζόμενα μέτρα την απόφαση της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει το μειωμένο μισθό για τους νέους εργαζομένους, στο πρότυπο του Γαλλικού ‘Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης’, συνυπολογίσει τις συνολικότερες επιπτώσεις από την εφαρμογή των μέτρων του «Μνημονίου» και δεν παραβλέψει ότι τα κοινωνικά ρήγματα που οδήγησαν στην έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 παραμένουν ενεργά, τότε μπορεί να καταλάβει γιατί σήμερα στο χώρο της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης συσσωρεύονται εκρηκτικά υλικά τα οποία ο θεσμικός βολονταρισμός του Υπουργείου Παιδείας μάλλον παραβλέπει.
Η απάντηση απέναντι στις προτάσεις Διαμαντοπούλου θα πρέπει κατά συνέπεια να είναι άμεση και ξεκάθαρη. Η θέση πρέπει να είναι η ολοκληρωτική απόσυρση των προτάσεων αλλά και η υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης ως ενός συνόλου αιτημάτων και στόχων που δεν συνεπάγονται την υπεράσπιση του υπάρχοντος πανεπιστημίου, αλλά τη ρήξη με αυτό από τη σκοπιά του πραγματικά δημόσιου χαρακτήρα, της κατοχύρωσης της ανώτατης εκπαίδευσης ως κοινωνικού δικαιώματος για όλους, της υπεράσπισης της κριτικής σκέψης, της πάλης για την επανακατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων, της απαίτησης για ΑΕΙ που είτε στο κέντρο είτε στην περιφέρεια να έχουν όλες τις αναγκαίες συνθήκες προσωπικού, χρηματοδότησης, υποδομών, μέριμνας που θα επιτρέπουν να προσφέρουν ολοκληρωμένες σπουδές ανά γνωστικό αντικείμενο.
Η άλωση της ΠΟΣΔΕΠ από τους απολογητές (ενίοτε και ενεργούς σχεδιαστές…) της αποδόμησης του δημόσιου πανεπιστημίου στερεί το ευρύτερο πανεπιστημιακό κίνημα από ένα σημαντικό σημείο αναφοράς. Ακριβώς γι’ αυτό είναι επιτακτική η συνάντηση, δικτύωση και μαχητική δράση όσων αναζητούν δρόμους αντίστασης είναι επιτακτική. Σε συντονισμό με το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα, σε αγωνιστική συνεννόηση με το υπόλοιπο εκπαιδευτικό κίνημα, σε συμπόρευση με το εργατικό κίνημα, μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο.
Πρώτον, εγκαταλείπονται οι δύο βασικές αρχές που όρισαν την διοίκηση των ΑΕΙ από τις αρχές της δεκαετίας του 1980: η αυτοδιοίκηση και η συνδιοίκηση (συμμετοχή των φοιτητών και εργαζομένων στα όργανα διοίκησης). Προτείνεται η διοίκηση μέσω του «Συμβουλίου Διοίκησης», όπου θα συμμετέχουν και κοινωνικοί φορείς εξωτερικοί προς τα Πανεπιστήμια. Το πρότυπο είναι το αμερικανικό σύστημα του Board of Trustees στο οποίο συμμετέχουν οι μεγάλοι χορηγοί ενός πανεπιστημίου, εκπρόσωποι των επιχειρήσεων κ.λπ. Με αυτό τον τρόπο θα εμπεδωθεί μια ακραία αγοραία επιχειρηματική αντίληψη για τη διοίκηση των Πανεπιστημίων, εφόσον με το πρόσχημα της «συμμετοχής της κοινωνίας» θα επιδιωχθεί πρωτίστως η παρουσία εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου μέσα στη διοίκηση των ΑΕΙ. Παράλληλα, η συμμετοχή στη διοίκηση τόσο των φοιτητών, όσο και του μεγαλύτερου μέρους του ΔΕΠ θα περιοριστεί σε ρόλο διακοσμητικό.
Δεύτερον, έρχεται η πλήρης οικονομική αυτοτέλεια των ΑΕΙ, συμπεριλαμβανομένης και της μισθοδοσίας του προσωπικού. Η κρατική χρηματοδότηση θα δίνεται με προγραμματικές συμφωνίες και θα εξαρτάται από την επίτευξη μετρήσιμων στόχων όπως η απορρόφηση των πτυχιούχων και οι ερευνητικές επιδόσεις. Είναι σαφές ότι ειδικά σε μια συγκυρία κρίσης αυτό θα σημαίνει γενικευμένη υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ, τα οποία είτε θα υποχρεώνονται σε σημαντικές περικοπές και στη διακύβευση ακόμη και του μισθού των διδασκόντων είτε θα εξωθούνται στη γενικευμένη εισαγωγή διδάκτρων και άλλων ανταποδοτικών μέσων για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Συνέπεια τέτοιων επιλογών θα είναι ο ριζικός περιορισμός των προγραμμάτων, των μαθημάτων, του προσωπικού. Η εξώθηση προς την εμπορευματοποίηση και την ανταποδοτικότητα θα είναι το αποτέλεσμα και της μεταφοράς στις πλάτες των ΑΕΙ και του κόστους όλων των παροχών προς τους φοιτητές. Αποκορύφωμα αυτής της λογικής και η πρόταση για ίδρυση καθηγητικών θέσεων με χορηγία ιδιωτών, όπου για πρώτη φορά η ύπαρξη μιας θέσης ΔΕΠ θα εξαρτάται από τις ορέξεις του ιδιώτη χορηγού. Ορίζοντας αυτής της λογικής και η ελαστικοποίηση και εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων του διδακτικού προσωπικού, συμπεριλαμβανομένων και των αποδοχών.
Τρίτον, η αξιολόγηση γίνεται ο βασικός μοχλός πίεσης προς τα ΑΕΙ για συμμόρφωση, αφού η όποια πενιχρή κρατική χρηματοδότηση θα εξαρτάται από τις επιδόσεις στις διαδικασίες αξιολόγησης.
Τέταρτο, ανατρέπεται πλήρως η έννοια του Τμήματος και του πτυχίου που αυτό χορηγούσε. Βασική ακαδημαϊκή μονάδα θα είναι η Σχολή και αυτή θα δίνει στα πτυχία. Οι φοιτητές θα εισάγονται σε Σχολές και όχι τμήματα και θα κατανέμονται στα προγράμματα σπουδών με βάση τις επιδόσεις τους στο α΄ έτος, επομένως εισάγεται και ένα εσωτερικό φίλτρο που θα καθορίζει και την πρόσβαση ή όχι στα προγράμματα υψηλής ζήτησης, ενώ ένταση των φίλτρων απόρριψης θα φέρει και η διαφαινόμενη πρόθεση περιορισμού των εξεταστικών περιόδων. Η αντίληψη των προγραμμάτων σπουδών ως ενοτήτων εντός μιας Σχολής θα ενισχύσει τις τάσεις εξατομίκευσης του πτυχίου και υποκατάστασής του από έναν ατομικό φάκελο προσόντων. Επιπλέον, τα προγράμματα σπουδών όλο και περισσότερο θα καθορίζονται με κριτήρια ανταπόκρισης στις ανάγκες της ‘αγοράς’, εφόσον κάθε πρόγραμμα σπουδών θα πρέπει να πιστοποιείται από εξωτερικούς (και πιθανώς ιδιωτικούς) φορείς. Η αποδόμηση των πτυχίων επιτείνεται και από την πλήρη εισαγωγή του νέου «Εθνικού Πλαισίου Προσόντων» (NQF). Στο ίδιο πλαίσιο και όλο το φάσμα των ρυθμίσεων με τις οποίες αναγνωρίζονται ουσιαστικά ως τμήμα της Ανώτατης Εκπαίδευσης τα ιδιωτικά κολλέγια και τους αποδίδονται ανάλογα επαγγελματικά δικαιώματα.
Πέμπτο, εντείνεται η επιχειρηματική αντίληψη της έρευνας και μέσα από τη ρητή αναφορά για πρόκριση των καινοτόμων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων αλλά και μέσα από την έμφαση στην αξιολόγηση από ξένους κριτές.
Έκτο, για να εξασφαλιστεί η πλήρης ιδεολογική χειραγώγηση και συμμόρφωση του διδακτικού προσωπικού και η αποδοχή ενός αγοραίου τεχνοκρατισμού, η διαδικασία εκλογής θα γίνεται πλέον από «διεθνή εκλεκτορικά σώματα».
Έβδομο, με πρόσχημα τον ανορθολογικό χαρακτήρα με τον οποίο έγινε μέχρι τώρα η περιφερειακή κατανομή και ανάπτυξη των ελληνικών ΑΕΙ, ετοιμάζεται ο πανεπιστημιακός «Καλλικράτης» που θα σημαίνει κλείσιμο Τμημάτων στην περιφέρεια, υποχρεωτικές συγχωνεύσεις Τμημάτων, περιορισμό και απολύσεις προσωπικού. Αυτό σημαίνει επίσης ότι για πρώτη φορά μετά από 3 δεκαετίες θα περάσουμε σε ριζική συρρίκνωση της συνολικής πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση και σε σημαντικό περιορισμό των διαθέσιμων θέσεων στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Στην ομιλία Διαμαντοπούλου πρέπει να προσθέσει κανείς και όλα όσα επίσης έχουν κατατεθεί ως προτάσεις το τελευταίο διάστημα, είτε ως κείμενα και προτάσεις στη σύνοδο των Πρυτάνεων (π.χ. οι διάφορες προτάσεις Γρυσπολάκη), είτε ως παρεμβάσεις μέσω αρθρογραφίας στον τύπο και σε ιστοσελίδας (βλ. π.χ. τις διάφορες ‘ιδέες’ του υφυπουργού Πανάρετου) και τα οποία περιλαμβάνουν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα γίνουν οι συγχωνεύσεις τμημάτων, για την κατάργηση της μονιμότητας στους επίκουρους, για την κατάργηση της μονιμότητας όλου του διοικητικού προσωπικού, για εξατομικευμένους μισθούς και εργασιακές σχέσεις.
Από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια συνολική κίνηση που επιδιώκει να ανατρέψει άρδην ό,τι γνωρίζαμε για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η συγκυρία της οικονομικής κρίσης και η οικονομική ασφυξία των ΑΕΙ αξιοποιείται για να νομιμοποιηθεί η έμπρακτη κατάργηση της δωρεάν παιδείας και η καταφυγή σε ανταποδοτικές πρακτικές, η γενίκευση μιας επιχειρηματικής λογικής, η επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών διδασκόντων και εργαζομένων, η υπονόμευση των περιφερειακών ΑΕΙ και η πραγματική συρρίκνωση της πρόσβασης στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση προς όφελος της βιομηχανίας των κολλεγίων. Ακόμη περισσότερο, αξιοποιείται για να περάσουν τομές όπως η αποστείρωση της διοίκησης από την ενοχλητική φοιτητική παρουσία και συμμετοχή, η γενίκευση της επισφάλειας και στους διδάσκοντες, η άμεση παρουσία των εκπροσώπων της αγοράς μέσα στη διοίκηση των ΑΕΙ, η προοπτική απαξίωσης όσων κλάδων, ιδίως από τις ανθρωπιστικές σπουδές και τις κοινωνικές επιστήμες, κρίνονται ότι δεν είναι αρκούντως αποδοτικοί. Επιπλέον, η τάση αποσύνδεσης πτυχίων και επαγγελματικών δικαιωμάτων ολοκληρώνεται με τη μετάβαση στα εξατομικευμένα πτυχία και την πλήρη αποδόμηση της έννοιας του ενιαίου πτυχίου.
Είναι επίσης σαφές ότι αυτές οι αναδιαρθρώσεις έρχονται να συμπληρώσουν και να επιτείνουν αλλαγές και αναδιαρθρώσεις που είναι ήδη σε εξέλιξη και στο χώρο της εργασίας. Η «φυγή προς τα εμπρός» ιδίως των Ευρωπαϊκών αστικών τάξεων περνά σήμερα μέσα από την πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, την αύξηση του συνολικού χρόνου εργασίας, τη συμπίεση του εργατικού κόστους, την άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση πλευρών της δημόσιας υγείας, ασφάλισης και εκπαίδευσης, αλλά και μέσα από την εξασφάλιση ότι οι όποιες αναβαθμισμένες δεξιότητες απαιτεί σήμερα η άνοδος της παραγωγικότητας δεν θα συνεπάγονται ούτε μεγαλύτερες προσδοκίες, ούτε αναβάθμιση της θέσης των εργαζομένων. Γι’ αυτό και όλη αυτή η προσπάθεια προεπικύρωσης των νέων δυσμενών συνθηκών στην αγορά εργασίας και την καπιταλιστική παραγωγή σε όλες τις πλευρές της ανώτατης εκπαίδευσης: στην επιμονή σε ένα αγοραίο κλίμα εργαλειακής αντιμετώπισης των παρεχόμενων γνώσεων, στην ένταση του αυταρχισμού και στις απόπειρες πειθάρχησης, στην αποδόμηση και εξατομίκευση των πτυχίων, στην εμπέδωση μιας λογικής «δια βίου μάθησης» με ευθύνη των ίδιων των εκπαιδευομένων, στην απόσυρση του κράτους από την εγγύηση του δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Η κυβέρνηση επενδύει για να περάσει τα μέτρα στο όλο κλίμα «σοκ και δέους» που έχει διαμορφώσει το «Μνημόνιο» και η καταιγίδα μέτρων ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ και γι’ αυτό ανακοινώνει διάλογο εξπρές και ψήφιση του νέου θεσμικού πλαισίου το Γενάρη του 2011. Στηρίζεται επιπλέον στην υποστήριξη του μεγαλύτερου μέρους των Πρυτάνεων και της πιο επιθετικής μερίδας της «συμμαχίας των προθύμων» που είχε στηρίξει και τη μεταρρύθμιση Γιαννάκου. Θα προσπαθήσει επίσης να εκμεταλλευτεί τον εμφανή ανορθολογισμό πλευρών του δημόσιου πανεπιστημίου, όπως είναι η άναρχη κατανομή των περιφερειακών σχολών και τμημάτων ή τα τμήματα με ασαφές αντικείμενο και εργασιακή προοπτική, αλλά και τα λαϊκιστικά αντανακλαστικά απέναντι στους «βολεμένους» πανεπιστημιακούς. Ωστόσο, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη απόπειρα μεταρρύθμισης έχει και την πιο ισχνή βάση νομιμοποίησης. Οι προηγούμενες απόπειρες μεταρρύθμισης περιείχαν και δυνατότητες οικοδόμησης ευρύτερων συμμαχιών. Για παράδειγμα μπορεί να περιόριζαν τη δυνατότητα ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας, αλλά προσέφεραν αυξημένη μορφωτική κινητικότητα, μπορεί να έκαναν περισσότερο επιχειρηματική τη διοίκηση αλλά διεύρυναν την τριτοβάθμια εκπαίδευση ποσοτικά και γεωγραφικά, μπορεί να υπονόμευαν τα πτυχία αλλά αύξαιναν την πρόσβαση, μπορεί να επιδείνωναν τις εργασιακές σχέσεις αλλά διεύρυναν όσους είχαν κάποιου τύπου εργασιακή σχέση με το Πανεπιστήμιο. Σήμερα αυτό περιορίζεται και αυτό μπορεί να είναι και ο αδύναμος κρίκος της μεταρρύθμισης.
Επιπλέον, η απόπειρα βίαιης προσαρμογής της ανώτατης εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της παραγωγής και της αγοράς ενέχει το κίνδυνο όχι μόνο να οξύνει αντιθέσεις μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά και κάνει πολύ πιο σαφή τη σύνδεση ανάμεσα στα διαφορετικά κινήματα, διαμορφώνοντας συλλογικές αναπαραστάσεις που δεν περιορίζονται μόνο σε αυτή του εκπαιδευομένου αλλά και ολοένα και περισσότερο συντείνουν και προς αυτή του αυριανού (ή και σημερινού και επισφαλούς) εργαζομένου και αναδεικνύοντας επίδικα ζητήματα που δεν περιορίζονται μόνο στην εκπαιδευτική πολιτική αλλά και επεκτείνονται στα συνολικότερα ερωτήματα των αναδιαρθρώσεων στην παραγωγή ή της ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών. Και αυτό είναι κάτι που έχει χρωματίσει όλες τις μεγάλες συγκρούσεις για την ανώτατη εκπαίδευση σε μια σειρά από χώρες (Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ). Ούτε πρέπει κανείς να υποτιμήσει το γεγονός ότι σήμερα αναδύονται ξανά και στοιχεία μαζικού ιδεολογικού ριζοσπαστισμού σε χώρους της νεολαίας. Εάν κανείς προσθέσει στα σχεδιαζόμενα μέτρα την απόφαση της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει το μειωμένο μισθό για τους νέους εργαζομένους, στο πρότυπο του Γαλλικού ‘Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης’, συνυπολογίσει τις συνολικότερες επιπτώσεις από την εφαρμογή των μέτρων του «Μνημονίου» και δεν παραβλέψει ότι τα κοινωνικά ρήγματα που οδήγησαν στην έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 παραμένουν ενεργά, τότε μπορεί να καταλάβει γιατί σήμερα στο χώρο της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης συσσωρεύονται εκρηκτικά υλικά τα οποία ο θεσμικός βολονταρισμός του Υπουργείου Παιδείας μάλλον παραβλέπει.
Η απάντηση απέναντι στις προτάσεις Διαμαντοπούλου θα πρέπει κατά συνέπεια να είναι άμεση και ξεκάθαρη. Η θέση πρέπει να είναι η ολοκληρωτική απόσυρση των προτάσεων αλλά και η υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης ως ενός συνόλου αιτημάτων και στόχων που δεν συνεπάγονται την υπεράσπιση του υπάρχοντος πανεπιστημίου, αλλά τη ρήξη με αυτό από τη σκοπιά του πραγματικά δημόσιου χαρακτήρα, της κατοχύρωσης της ανώτατης εκπαίδευσης ως κοινωνικού δικαιώματος για όλους, της υπεράσπισης της κριτικής σκέψης, της πάλης για την επανακατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων, της απαίτησης για ΑΕΙ που είτε στο κέντρο είτε στην περιφέρεια να έχουν όλες τις αναγκαίες συνθήκες προσωπικού, χρηματοδότησης, υποδομών, μέριμνας που θα επιτρέπουν να προσφέρουν ολοκληρωμένες σπουδές ανά γνωστικό αντικείμενο.
Η άλωση της ΠΟΣΔΕΠ από τους απολογητές (ενίοτε και ενεργούς σχεδιαστές…) της αποδόμησης του δημόσιου πανεπιστημίου στερεί το ευρύτερο πανεπιστημιακό κίνημα από ένα σημαντικό σημείο αναφοράς. Ακριβώς γι’ αυτό είναι επιτακτική η συνάντηση, δικτύωση και μαχητική δράση όσων αναζητούν δρόμους αντίστασης είναι επιτακτική. Σε συντονισμό με το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα, σε αγωνιστική συνεννόηση με το υπόλοιπο εκπαιδευτικό κίνημα, σε συμπόρευση με το εργατικό κίνημα, μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)