Λαϊκισμός Ομπάμα του Γιώργου Παπασωτηρίου

Επισημαίναμε τις σκοπιμότητες των βραβείων Νόμπελ με την επιλογή της παγκοσμίως άγνωστης Γερμανίδας Χ. Μίλερ, διωχθείσας από το κομμουνιστικό καθεστώς της Ρουμανίας, για το βραβείο λογοτεχνίας και επιβεβαιωθήκαμε πλήρως με την επιλογή του προέδρου των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα για το Νόμπελ Ειρήνης, την ώρα κατά την οποία στην κοιλάδα Πεσαβάρ του Πακιστάν 42 άνθρωποι έχαναν στη ζωή τους σ’ ένα ακόμη μακελειό! Για πρώτη φορά βραβεύεται ο πρόεδρος μιας χώρας που κατέχει στρατιωτικά δύο άλλες χώρες(Ιράκ και Αφγανιστάν). Για πρώτη φορά βραβεύεται ένας πρόεδρος που έχει υποσχεθεί να κλείσει το Γκουαντάναμο, να προχωρήσει στην αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ και να φέρει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή αλλά που δεν τα έχει κάνει ακόμη. Αντιθέτως, ο κ. Ομπάμα έχει επικυρώσει και έχει εισαγάγει για ψήφιση στο Κογκρέσο την αύξηση των αμερικανικών στρατιωτικών δαπανών για φέτος στο αστρονομικό ποσό των 680 δισεκατομμυρίων δολαρίων! Γιατί η Νορβηγική Επιτροπή δεν περίμενε την υλοποίηση των υποσχέσεων εκ μέρους του αμερικανού προέδρου και ύστερα να του απονείμει το βραβείο; Γιατί τον βράβευσε προκαταβολικά; Ωραία, ο λόγος στο Κάιρο έδωσε πολλές ελπίδες για την ειρήνη με τον μουσουλμανικό κόσμο και την επίλυση του Παλαιστινιακού. Όμως, το εποικιστικό πρόγραμμα των Ισραηλινών συνεχίζεται παρά την εναντίωση του Αμερικανού προέδρου. Ασφαλώς, ο κ. Ομπάμα είναι ένας πολύ συμπαθής, κουλ, χαμογελαστός και «σικ» τύπος, αλλά αυτά είναι τα κριτήρια επιλογής της επιτροπής του Όσλο; Ασφαλώς όχι. Για πιο λόγο λοιπόν επελέγη ο Ομπάμα; Για την προσπάθειά του, σύμφωνα με του Νορβηγούς, να ενισχύσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών καθώς και την… ελπίδα. Η κυριαρχούσα κριτική στην απονομή είναι: «Πότε πρόλαβε;». Αλλά τα πράγματα είναι περισσότερο σοβαρά. Κατά τη γνώμη μας η απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης εξυπηρετεί εκ του αποτελέσματος(για να αποφύγουμε όσους μας ψέξουν για συνομωσιολογία) την πολιτική του «παγκόσμιου λαϊκισμού» που ακολουθεί ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Για την ακρίβεια, όπως σημειώνει ο γνωστός Αμερικανός διεθνολόγος Τσαρλς Κάπτσαν, ο Μπάρακ Ομπάμα χρησιμοποιεί τη δημοτικότητά του(την εικόνα του όπως γράφαμε στο Homo Americanus) για τη δημιουργία μιας νέας δυναμικής στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Για να το κάνουμε αυτό πιο συγκεκριμένο, ο Λευκός Οίκος δεν επιδιώκει μία συμφωνία με το Ιράν μέσω παρασκηνιακών διαβουλεύσεων με τον πρόεδρο Αχμαντινεζάντ, αλλά με την προσπάθεια να πείσει την πλειοψηφία της πολιτικής τάξης του Ιράν για να υποστηρίξει μια νέα σχέση με τις ΗΠΑ. Έτσι, μπορούν να εξηγηθούν η αμφισβήτηση των ιρανικών εκλογών και τα επεισόδια καθώς και η παγκόσμια προβολή τους, κάτι που δεν συνέβη με το πραξικόπημα στην Ονδούρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι πρωταρχικοί συνομιλητές του Μπάρακ Ομπάμα δεν είναι οι ομόλογοί του, αλλά οι λαοί της Μέσης Ανατολής. Αυτό σύμφωνα με τον Τσαρλς Κάπτσαν είναι ένας είδος «παγκόσμιου λαϊκισμού» με την προοδευτική έννοια του όρου! Γιατί προοδευτική και όχι συντηρητική; Αυτό εξαρτάται από την οπτική του καθενός.