Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μόνο αν είναι μικρός ή μεγάλος Δήμος

Αν ήταν έτσι οι μεγάλοι Δήμοι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα

ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ, ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Τώρα που η διεθνής οικονομική-καπιταλιστική κρίση βρίσκεται στο απόγειο της, τώρα που οι κυβερνήσεις ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. κατάντησαν τη χώρα μας έρμαιο των «αγορών», τώρα που δεν υπάρχει, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, «σάλιο» για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, τώρα η Κυβέρνηση επιλέγει να προωθήσει με συνοπτικές διαδικασίες το σχέδιο «Καλλικράτης».
Ο στόχος της διοικητικής μεταρρύθμισης που προωθείται, αποβλέπει στην εφαρμογή της κορυφαίας επιδίωξης του κεφαλαίου που είναι το «λιγότερο κράτος».
Είναι όπως ακριβώς στο κείμενο αναφέρεται ότι «η εξοικονόμηση πόρων» ή με άλλα λόγια, η συμπίεση των κοινωνικών δαπανών με ταυτόχρονη μείωση του εργατικού κόστους. Αυτή άλλωστε την πολιτική υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες και εφαρμόζουν χρόνια τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Η συνένωση των δήμων που από 1.034 περιορίζονται δραστικά και με βίαιο τρόπο σε 370 πράγματι θα οδηγήσει σε «ισχυρούς» Δήμους. Σε συνθήκες όμως ακραίου νεοφιλελευθερισμού, που οι κοινωνικές παροχές ιδιωτικοποιούνται, που το κράτος «πετά» στους Ο.Τ.Α. τα κοινωνικά του «βαρίδια».οι πολίτες θα έχουν είτε άνισες υπηρεσίες μεταξύ τους είτε ανταποδοτικές, μεταφέροντας το κόστος στις πλάτες τους.
Η μεταφορά ,όμως αρμοδιοτήτων δεν θα συνοδευτεί από ανάλογους κρατικούς πόρους αφού το κράτος είναι υπερχρεωμένο. Έτσι θα κληθούν οι πολίτες να πληρώσουν το κόστος και ένας «ισχυρός συγκεντρωτικός» Δήμος θα μπορεί ευκολότερα να επιβάλει φόρους και τέλη και να γενικεύσει το καθεστώς ανταποδοτικότητας στο σύνολο των προσφερόμενων υπηρεσιών προς τους δημότες.
Ο μεγάλος Δήμος θα μπορεί πιο εύκολα να εκχωρεί αρμοδιότητες στους ιδιώτες, ιδιαίτερα στο φιλέτο των απορριμμάτων, της ανακύκλωσης, και της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων αφού θα είναι πιο απρόσωπος και πιο απόμακρος από τους πολίτες άρα δυσκολότερα θα ελέγχεται από τους δημότες.
Όσον αφορά τον ισχυρισμό ότι με τον Καλλικράτη διευρύνεται η δημοκρατία και η αποκέντρωση η αλήθεια είναι διαφορετική.
Στη πραγματικότητα έχουμε την αναπαραγωγή αυτού του ίδιου συγκεντρωτικού κράτους και του αντιδημοκρατικού δημαρχοκεντρικού μοντέλου σε μια ανώτερη και πιο εξελιγμένη μορφή. Για αυτό το λόγο η κυβέρνηση βάζει πάνω απ’ την αιρετή περιφέρεια τη γενική κρατική διοίκηση, ως τοποτηρητή του κράτους.
Αντί της απλής αναλογικής, παραμένει η υπερενισχυμένη με τη παράταξη της πλειοψηφίας να παίρνει στη χειρότερη περίπτωση τα 3/5 των εδρών εξοβελίζοντας ουσιαστικά τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Αντί λοιπόν η εξουσία να πάει προς τα κάτω, πιο κοντά στον πολίτη, απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Δημιουργούνται έτσι εξουσίες, αντίστοιχες της κεντρικής, χωρίς λαϊκό έλεγχο, για να μπορούν να ασκούν καλλίτερα αντιλαϊκές και αντικοινωνικές πολιτικές.
Οι σχεδιαζόμενες αλλαγές μέσα από τις γενικολογίες και τα μεγάλα λόγια κρύβουν σκιές σχετικά με τους εργαζόμενους.
Τι θα γίνει λόγου χάρη με τις μετακινήσεις των εργαζομένων, ιδιαίτερα σε περιοχές μακρινές με τη συγχώνευση υπηρεσιών;
Τι θα γίνει με τους εργαζόμενους των Δημοτικών Επιχειρήσεων και γενικά με την εξαγγελθείσα μείωση του αριθμού των Δημοτικών Νομικών Προσώπων;
Η αντίθεσή μας λοιπόν στο σχέδιο «Καλλικράτης» δεν σημαίνει ότι υπερασπίζουμε τη σημερινή διοικητική δομή, η οποία είναι γραφειοκρατική, υπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα και όπου σε επίπεδο πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης υπάρχουν αντιστάσεις, στραγγαλίζονται απ’ το θεσμικό-αντιδημοκρατικό πλαίσιο, τις περιορισμένες αρμοδιότητες και τους ελάχιστους πόρους.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μόνο αν είναι μικρός ή μεγάλος Δήμος.
Αν ήταν έτσι οι μεγάλοι Δήμοι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα.
Επομένως τα προβλήματα κυρίως είναι τι αρμοδιότητες και πόρους διαθέτουν, ποιο το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας τους, ποια η δυνατότητα παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα και ποια η σχέση της και με ποια κρατική εξουσία. Κοντολογίς είτε μικροί είτε μεγάλοι Ο.Τ.Α. το πρόβλημα είναι ποια πολιτική καλούνται να υλοποιήσουν.
Το σχέδιο λοιπόν «Καλλικράτης» σε συνδυασμό και με το ετοιμαζόμενο εκλογικό σύστημα στοχεύει στην παγίωση του δικομματισμού και στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον εξοβελισμό της Αριστεράς και όποιων διαφορετικών φωνών μπορεί να υπάρχουν σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας.
Οι αναγκαίες συνενώσεις πρέπει να γίνονται με τη θέληση των πολιτών, με τη θεσμοθέτηση κινήτρων και με την αναβάθμιση των προσφερόμενων υπηρεσιών, με την ενίσχυση διαδημοτικών συνεργασιών και δημιουργία υπηρεσιών που να μπορούν να ασκούν και οι μικροί Δήμοι και οι Κοινότητες όλες τους τις αρμοδιότητες.
Η εκλογή όλων των οργάνων και όλων των βαθμίδων της τοπικής αυτοδιοίκησης να γίνεται με το σύστημα της απλής αναλογικής και να ενισχυθεί αποφασιστικά ο ρόλος των συλλογικών οργάνων αντί της συγκέντρωσης υπερεξουσιών στα πρόσωπα των Δημάρχων – αντιδημάρχων που μετατρέπονται πλέον σε τοπάρχες αφού θα διορίζονται από το δήμαρχο.
Όσον αφορά τις περιφέρειες, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αιρετή ή όχι, αλλά αρμοδιότητες, πόροι και σχέση με την κεντρική εξουσία, γιατί οι νομαρχίες αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν.
Οι εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να αντισταθούν μαζί με τους πολίτες στη βίαιη συνένωση των Δήμων, στην ισοπέδωση κάθε τοπικής ιδιομορφίας και παράδοσης και στην παράδοσή τους στα μεγάλα συμφέροντα. Να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους από την κατάργηση ή τη συγκόλληση των υπηρεσιών.
Για το λόγο αυτό η πλειοψηφία της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. αντί να ταυτίζεται με την κυβέρνηση σχετικά με την αναγκαιότητα του σχεδίου «Καλλικράτης», πρέπει να αποκαλύψει την ουσία που κρύβεται στις πίσω σελίδες και να οργανώσει των αγώνα των εργαζομένων για να μην περάσουν.
Φλεβάρης 2010 Α.Σ.Κ.-.Ο.Τ.Α[1]
[1] Επικοινωνία: www.askota.gr, info@askota.gr, gharisis@poeota.gr